Historycy sztuki wciąż się spierają, czy właściwa jest definicja baroku jako okresu, w którym obowiązywało kilka trendów artystycznych i kulturalnych powstałych w siedemnastowiecznej Europie. Większość badaczy jednak jest zdania, że barok przyswoił pewne aspekty estetyki XVII wieku, skoncentrowane wokół rzymskiego przepychu; to one zaburzyły harmonijne proporcje renesansu, zakwestionowane już w poprzedzającym stuleciu przez przedstawicieli manieryzmu, którzy używali krzywizn, mieszali formy, nie stroniąc od śmiałej ekspresji wyobraźni i efektów teatralnych. Bernini, Boromini, da Cortona i Rubens są najlepszymi tego przykładami.Oprócz teatralnych środków wyrazu siedemnastowieczna sztuka obejmowała też inne kierunki: w dziełach Caravaggia widoczny jest naturalizm, u Carracciego i Poussina klasycyzm, u Vermeera intymność oraz dominująca u Rembrandta i Velazqueeza obrazowość. Po przemianach w sferze społecznej, politycznej, naukowej, kulturalnej i religijnej, które wstrząsneły Europą, barok na nowo rozświetlił Hiszpanię, Francję, Niderlandy oraz inne kraje na całym świecie. Narodził się we Włoszech, od początku promowany przez Kościół katolicki i bogate rody magnackie. Zastępy mecenasów i kolekcjonerów popchnęły sztukę na nowe tory, także w dziedzinie muzyki, literatury i teatru. W początku XVIII wieku, kiedy barok przestał być ekspansywny, we Francji zatriumfował kierunek zwany rokoko, który rozprzestrzenił się na całą Europę. Charakteryzowała go lekkość, ornamentacja o zawiłym rysunku linii i stylizowanych motywów, elegancja i frywolność. Rokoko zawładnęło malarstwem, a także architekturą i rzeźbą. Tematyka historyczna i religijna ustąpiła lżejszym scenom dworskim i rodzajowym, nierzadko frywolnym, ale też spokojnym i cichym. Przedstawicielami rokoko malarstwa byli Watteau, Fragonard, Boucher, Canaletto i Bellotto, w architekturze zaś Neumann i jego najwspanialsze dzieło - rezydencja w Würzburgu. źródło opisu: Slovart, 2009 źródło okładki: www.solis-koper.com