Niniejszy podręcznik to kontynuacja &„,zaopatrzenia rehabillitacyjnego&”, wydanego w 2003 roku. zmieniony, nowy tytuł wynika z rozszerzenia zagadnień klinicznych oraz praktycznych wskazówek do zastosowania zaopatrzenia protetycznego i ortotycznego. Przypomnę, że autorem i inicjatorem określenia zaopatrzenie rehabilitacyjne jest prof. Kazimierz Szawłowski, który uważał, że jest to integralna część leczenia usprawniającego, zresztą nie tylko w schorzeniach narządów ruchu. Podręcznik został wzbogacony przez współautorkę &—, dr med. Wiesławę Nykę, starszego wykładowcę przy Katedrze Rehabilitacji Akademii Medycznej w Gdańsku, która opracowała problematykę kliniczną. Wniosła także liczne uwagi krytyczne, co pozwoliło na poprawienie i rozszerzenie opisywanych przedmiotów zaopatrzenia. Niniejsza publikacja będzie pomocą dla studentów medycyny i fizjoterapii, spec&&not,jalizujących się lekarzy i magistrów rehabilitacji oraz tych wszystkich, którzy &—, ze względu na charakter swojej pracy z pacjentami &—, powinni posiadać praktyczną wiedzę z zakresu protetyki, ortotyki i różnego rodzaju pomocy technicznych. Poprawiono nazewnictwo wielu przedmiotów zaopatrzenia, choć wciąż pozostaje aktualne jego ujednolicenie zgodne z normami ISO (International Organisation for Standardisation). Uważam za wskazane powtórzenie niektórych terminów opisanych już w pop&&not,rzednim podręczniku. Stosujemy określenie ortoza, zamiast dość powszechnie przyjętego w Polsce orteza, ponieważ jest ono bardziej poprawne językowo. Słowo to pochodzi od greckiego &‘,orthos&’,, czyli &‘,prosty&’,. Argumentem są inne, używane w języku polskim, okreś&&not,lenia: ortodoncja, ortoptyka, ortotyk. Nazwy anatomiczne są zgodne z podanymi w podręcznikach &„,Mianownictwo anatomiczne&”, Aleksandrowicza oraz &„,Anatomia człowieka&”, Bochenka. Aby wyjaśnić najczęściej występujące niejednoznaczne pojęcia, podaję za tymi autorami, że część kończyny górnej od nadgarstka do palców nazywa się ręką. Określenia ramię i przedramię nie budzą wątpliwości. Te trzy elementy funkcjonalne wraz z podstawą łączącą, jaką jest obręcz barkowa, nazywa się kończyną górną. Kończyna dolna składa się z obręczy biodrowej, która stanowi podstawę łączącą z tułowiem, oraz z części wolnej &—, uda, podudzia, równorzędnie nazywanego też golenią, i stopy. Nie ma wątpliwości dotyczących nazw innych części anatomicznych, które ponadto porównano z podanymi w wymienionych podręcznikach. W książce stosuje się określenie narządy ruchu &—, w liczbie mnogiej, jako pop&&not,rawne językowo. Szersze uzasadnienie podaję w artykule opublikowanym w &„,Rehabilitacji Medycznej&”, w 2005 roku.