„W toku dyskusji na dwudziestej trzeciej sesji Zgromadzenia Ogólnego NZ podkreślano, że po raz pierwszy w historii ludzkości pojawił się kryzys o zasięgu ogólnoświatowym, obejmujący zarówno kraje rozwinięte, jak i rozwijające się - kryzys dotyczący stosunku człowieka do środowiska. Oznaki zapowiadające ten kryzys widoczne były już od dawna: eksplozja demograficzna, niedostateczna integracja niezmiernie rozwiniętej techniki z wymogami środowisk, wyniszczanie ziem uprawnych, bezplanowy rozwój stref miejskich, zmniejszanie się wolnych terenów, coraz większe niebezpieczeństwo wyginięcia wielu form życia zwierzęcego i roślinnego. Nie ulega wątpliwości, że jeśli proces ten będzie kontynuowany, przyszłe życie na Ziemi może zostać zagrożone. Jest więc sprawą palącą rozpatrzenie problemów zagrożenia środowiska umożliwiającego człowiekowi realizowanie jego najwyższych aspiracji oraz podjęcie koniecznych kroków dla zapobieżenia temu niebezpieczeństwu”. Przytoczone słowa pochodzą ze wstępnej części raportu Sekretarza Generalnego ONZ, U Thanta, opublikowanego 26 maja 1969 r., na temat: „Człowiek i jego środowisko.” Można mieć uzasadnione - jak się zdaje - przekonanie, że gdyby opublikowanie raportu U Thanta zbiegło się w czasie z wydaniem prezentowanego obecnie Czytelnikowi polskiemu przekładu książki J. Dorsta, cytowany fragment stanowiłby generalne motto szwajcarskiego autora, zamieszczone na najbardziej poczesnym jej miejscu. Tak bliskie bowiem, a nawet zbieżne są intencje specjalisty przyrodnika i miłośnika przyrody, z jednej strony, a polityka wysokiej rangi, jakim jest Sekretarz Generalny ONZ - ze strony drugiej. źródło opisu: ze wstępu źródło okładki: zdjęcie autorskie