„Moim zdaniem Zabawa a rzeczywistość to najważniejsza praca psychoanalityczna od śmierci Freuda […] Winnicott był według mnie twórcą koncepcji rozwoju idącej dalej niż teorie Freuda czy Klein, rzetelnej, a zarazem oryginalnej, przemawiającej w sposób budzący powszechną akceptację. Nie wahał się przeciwstawić poglądom Melanie Klein i zaproponować teorii całkowicie odmiennej od jej teorii […]. Jego koncepcje – te dotyczące roli otoczenia, pierwotnej zależności, tworzenia początkowo subiektywnego, a potem obiektywnie spostrzeganego obiektu, iluzji, kreowania i konstruowania rzeczywistości zewnętrznej odpornej na destrukcję – cechuje wielkie bogactwo. Mają one wartość wiedzy nabytej w doświadczeniu […]” prof. André Green, Société Psychanalytique de ParisCytat z artykułu: „The bifurcation of contemporary psychoanalysis: Lacan and Winnicott”. W: L.A. Kirshner (red.). (2011). „Between Winnicott and Lacan. A Clinical Engagement”. New York–London: Routledge. Z teorii obiektu przejściowego Winnicotta wynika, że człowiek ciągle oscyluje między światem wewnętrznym a zewnętrznym. Oznacza to, iż jednostka pozostaje zawsze w stanie zależności i że otoczenie ma zawsze istotne znaczenie […] Dzięki Winnicottowi mogliśmy uwzględnić znaczenie otoczenia, nie tracąc zarazem specyficznie psychoanalitycznej świadomości roli świata wewnętrznego. Robert Rodman M.D. ze Wstępu źródło opisu: www.psychoanalityczna.pl źródło okładki: www.psychoanalityczna.pl