Celem książki jest ukazanie tischnerowkiej filozofii człowieka jako cennego źródła inspiracji pedagogicznych, próba ujęcia jego koncepcji człowieka jako paidei, która stać się może filozoficznym fundamentem nowoczesnej teorii wychowania. Wyartykułowanie filozofii wychowania inspirowanej tischnerowską filozofią człowieka wydaje się być szczególnie ważne wobec obserwowanego obecnie procesu rozmijania się teorii pedagogicznych z praktyką wychowania. Szczególnie inspirująca dla teoretyków i praktyków wychowania może być Tischnera koncepcja człowieka agatologicznego, czyli człowieka stającego się, tworzącego samego siebie, odpowiadającego na spotkane dobro. W ten sposób ujętą Tischnerowską filozofię człowieka autor książki ukazuje jako podstawę oryginalnej paidei oraz ufundowanej na niej pedagogii agatologicznej. Pierwsza część książki poświęcona jest wskazaniu na związki i zależności pomiędzy filozofią i pedagogiką przez odwołanie się do kategorii paidei. Paideia wiąże refleksję nad istotą człowieczeństwa i powinnościami człowieka z praktyką wychowania, polegającą na pobudzaniu człowieka do życia moralnego. Dlatego stanowić może bogate źródło inspiracji dla współczesnej filozoficznej refleksji nad teoretycznymi i praktycznymi aspektami wychowania. Drugi i trzeci rozdział stanowi rekonstrukcję Tischnerowskiej filozofii człowieka, zwłaszcza tych wątków w twórczości krakowskiego filozofa, które wydają się być znaczące dla ujęć pedagogicznych. Ostatni, IV rozdział, jest próbą skonstruowania modelu paidei opartego na Tischnera koncepcji człowieka. Model pedagogii agatologicznej, jak wynika z rekonstruowanej koncepcji człowieka agatologicznego, zorganizowany jest wokół podstawowych założeń pedagogii agatologicznej: ujęcia dobra jako celu wychowania, wolności jako warunku wychowania, podkreślenie roli wychowawcy w procesie wychowania oraz ukazanie struktury relacji międzyosobowych w tym procesie.