Co łączy pasjonata fotografującego duchy i eksperymentatora, który przykłada do czoła płytę fotograficzną, aby stworzyć obraz myśli? Jakie istnieje podobieństwo między zafascynowanymi techniką członkami stowarzyszeń fotograficznych i zwykłymi użytkownikami aparatów pstrykającymi zdjęcia podczas rodzinnych uroczystości? Wydawałoby się, że nic… poza tym, że wszystkich można zaliczyć do przedstawicieli fotografii wernakularnej. Fundacja Archeologia Fotografii przedstawia pierwsze polskie tłumaczenie książki Clément Chéroux – jednego z najciekawszych współczesnych kuratorów i krytyków fotografii. W cyklu 7 inspirujących esejów autor opowiada historię jednej z najmniej zbadanych i najbardziej różnorodnych dziedzin fotografii – fotografii użytkowej i nieartystycznej. Clément Chéroux definiuje tę przepastną kategorię, do której zalicza m.in.: „fotografie naukowe, wojskowe i medyczne, zdjęcia etnograficzne, widoki z lotu ptaka, obrazy służące artystom jako dokumenty, architektom jako widoki, ubezpieczycielom jako dowody i tak dalej, lista rozlicznych zastosowań fotografii jest długa. Gdyby fotografie prasowe, modowe i reklamowe nie stanowiły osobnej kategorii, również można by je do tej listy dopisać”. W kolejnych tekstach dowiadujemy się: jak powstawała fotografia spirytystyczna i czemu służyła, w jaki sposób powstał „amator” w fotografii, czemu fotografowie jarmarczni niechętnie przyjmowani byli przez kolegów, co Georges Meliés wiedział o fotograficznych sztuczkach i ile artyzmu jest w pracach Eugene Atgeta? Tekst, w doskonały sposób przetłumaczony przez Tomasza Swobodę, to pierwszy teoretyczny materiał, jaki pojawia się w Polsce na temat fotografii wernakularnej. Jest nie tylko błyskotliwą analizą, ale przede wszystkim w rzetelny sposób systematyzuje zagadnienie fotografii nieartystycznej i porządkuje najważniejsze pojęcia z nią związane. źródło opisu: http://www.archeologiafotografii.pl/pl/node/7951 źródło okładki: http://www.archeologiafotografii.pl/pl/node/7951