Temat, jaki podejmuję w mojej książce, jest mało znany, może nawet wcale nie był poruszany w polskiej literaturze. Piszę o życiu animatorów kultury, o ich wzlotach i upadkach, o radościach i smutkach. Choć akcja w mojej książce osadzona jest w czasach komunistycznych, to wiele elementów aktualnych jest do dzisiaj. Polityka państwa w tamtych czasach nie sprzyjała rozwojowi tańca towarzyskiego, bo była to kultura elit przedwojennych. Propagowano tylko to co ludowe. Dziś czasy się zmieniły, taniec towarzyski odzyskał swoje miejsce, lecz wtedy stawał się wielkim wyzwaniem dla odważnych, którzy próbowali jak bohaterka mojej książki zmierzyć się z takim wyzwaniem. Jedna rzecz jest wspólna dla tych i tamtych czasów - to ciężka praca i zaangażowanie ludzi z tego kręgu zawodowego po to, by uczestnicy wielu kół zainteresowań mogli się realizować artystycznie. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że idzie za tym ich wielkie poświęcenie, cierpliwość, znajomość wiedzy z kilku, nie zawsze pokrewnych, dziedzin. Animatorzy kultury nie pracują od 8.00 do 15.00, im praca wypełnia cały dzień. Podczas robienia zakupów, jedzenia posiłków i wykonywania różnych czynności, w ich głowach rodzą się najlepsze pomysły. Bywa, iż spędzają całe godziny nad tym, by pomysł na dzieło był przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, następnie swoje artystyczne wizje urealniają, angażując do tego innych i w końcu przedstawiają go widzom. Nikt nie pyta animatorów, jak oni tego dokonują, a przecież tak samo jak inni mają też swoje problemy osobiste lub rodzinne. Animatorzy kultury to ludzie pasji, dla nich najważniejszy jest cel odmierzany dyplomami i nagrodami małymi i dużymi, a przede wszystkim zadowoleniem tych, którzy pracują razem z nimi i poddają się ich kreatywności. Halina Liberadzka Kozak źródło opisu: Helion źródło okładki: Helion