Odwołując się do pojęcia własności, zdefiniujemy libertarianizm w wąskim sensie jako stanowisko, którego fundament stanowi absolutne prawo własności oraz (i) na poziomie etycznym – doktryna prawa naturalnego; (ii) na poziomie ekonomicznym – teoria austriackiej szkoły ekonomicznej; (iii) na poziomie politycznym – XIX-wieczny anarchistyczny indywidualizm Lysandera Spoonera. Będziemy twierdzić, że te trzy połączone ze sobą tradycje – wraz z koncepcją absolutnego prawa własności – stanowią teoretyczną podstawę libertarianizmu w wąskim sensie. (Ze Wstępu) Libertarianizm w zdefiniowanym przez nas sensie jawi się jako doktryna, w której najpełniejszy rozwój człowieka nastąpi wtedy, gdy jego podstawę etyczną będzie stanowiło przekonanie o istnieniu natury ludzkiej i przysługującego każdemu człowiekowi prawa autowłasności; za fundament ekonomiczny przyjmie on pogląd mówiący, że jedynymi prawomocnymi podmiotami procesów rynkowych są jednostki (działające indywidualnie lub zbiorowo), kierujące się własnym – co nie znaczy egoistycznym czy materialnym – interesem, przejawiającym się w podejmowanych decyzjach, a tym samym w aktach preferencji, oraz – w wymiarze politycznym – jednostki działające w społecznościach i wspólnotach, w których władza jest dobrowolnie i świadomie wybierana, a akty agresji są skierowane wyłącznie wobec tych, którzy sami się takiej agresji uprzednio dopuścili. (Z Zakończenia) Dr Dariusz Juruś – zajmuje się filozofią polityki, głównie libertarianizmem. Publikował m.in. w „Principiach” (Czy Robert Nozick był libertarianinem?), „Diametrosie” (The Neo-Aristotelian Defense of Rights, Or a Minimal State Approach), „Analizie i egzystencji” (Wokół własności. Próba uporządkowania stanowisk w filozofii politycznej) oraz „Ruchu filozoficznym” (Ekonomiczne i etyczne podstawy libertarianizmu). Jest wykładowcą na Uniwersytecie Śląskim w Cieszynie. źródło opisu: Księgarnia Akademicka, 2012 źródło okładki: http://www.akademicka.pl/