Zanim odrzucisz wiersze Pawła Artomiuka - przeczytaj Tomik "Utopia" ma cechy pamiętnika chłopaka o imieniu light, mieszkającego w okolicach Warszawy. Ten młody człowiek zna wszystkie odcienie miasta, tętni wielkomiejskim ruchem, wśród którego spotyka podobnych sobie. Proszę nie odkładać na półkę tych zwierzeń, bo to magiczna książka. Podmiot liryczny jest poetą przeżywającym zdradę, siłę nałogu, miłość i odrzucenie, a przede wszystkim - alienację. Od pierwszego do ostatniego słowa jest bezpardonowo szczery, obnaża każde bolesne miejsce, o którym nie wypada mówić. Przyznaje się do okresu szaleńczego ćpania, nie ukrywa, że bywa pijany i wtedy widzi diabły, wadzi się z Bogiem o prawdę, sens swojego istnienia. Jego prawdomówność uwiarygodnia język ulicy, ulicy bliższej niż dom rodzinny, w którym mieszczańska obłuda jest nazywana miłością i kulturą. To light rozdziera każdy strzęp pozorów, aby dotrzeć do jądra własnej tożsamości. wypruwam modlitwy z żył lub leżę wpatrzony w sufit z podartą kartką u boku a kiedy mam humor tańczę (azyl) Gdy się powyższe słowa, to kiełkują one potrzebą dotarcia do istoty jego poezji, do poznania odpowiedzi na najważniejsze z pytań - jaką funkcję pełni w życiu twórcy? Podmiot liryczny spowiada się ze swoich wątpliwości, błądzi, popada z jednej skrajności w drugą. Kierują nim nade wszystko emocje. Ogląda swoją postać z różnych perspektyw, w różnych rolach. Nieobce jest mu rozdwojenie podobne bohaterowi "Gracza" Dostojewskiego. Autor tomiku "Utopia" jest twórcą świadomym siły słowa i formy. Łatwo można dostrzec, jak operuje różnymi wypowiedziami, aby oddać stany emocjonalne. Bliżej Pawłowi Artomiukowi do Stachury i Wojaczka niż do Herberta czy Kornhausera. Wiersz biały, z niemal epickim opisem, nagle przechodzi w liryzm ujęty w karby rymu i rytmu; delikatność słów (to ta miłość i wrażliwość) w jednym fragmencie, w innym wybucha wulgaryzmami,krzykiem, by niespodziewanie zabrzmieć śmiechem, ironią i kpiną. Zadziwiająca jest jedność formy z treścią. Taka zgodność to dowód wielkiej świadomości artystycznej twórcy. samotność to zdzira rzęsy doklejone paznokietki bajery papieros w kącikach ust to impotencja to żebranie o dotyk ostatnia nędza schowany pod obrus narkotyk (samotność) Czytelnika zaskoczy również modlitewny, a jakże kpiarski charakter wypowiedzi lirycznej spowiadam się bogu że bardzo zgrzeszyłem myślą mową wierszem i zaniedbaniem moja wina twoja wina nasza bardzo wielka wina! przeto błagam najświętszą i was bracia i siostry o odkopanie furtki o ustanie hałasu (kac) Może ktoś się żachnie, że to obrazoburcze słowa, ale przewiduję, że równocześnie zaiskrzy w nim śmiech, gdy uświadomi sobie, że tak naprawdę setki razy sam prosi św. Antoniego, by pomógł odnaleźć zgubione klucze, butelkę schowaną przed żoną. W tekstach pojawia się wielokrotnie Bóg, raz zapisany dużą literą raz małą. Czyż nie jest to wyraz szacunku, a pokuszę się o stwierdzenie, że i wiary, nie takiej na pokaz, ale przeżywanej samotnie, bez zgody na cały szafaż przynależny tradycji. To dlatego ten "jezus" wraz z apostołami jest współczesny, zasiada z chłopakami do stołu i rozmawia o towarze. Świetnie wprowadzona stylizacja biblijna nadaje scenie wymiar uniwersalny, bo może takiego Boga zaakceptowaliby młodzi ludzie, o których z pogardą mówimy: dresiarze. piotr wciąga kreskę odchyla głowę i krzyczy hallelujah! judasz przepycha się łokciami judaszu czekaj a będzie dane (ostatnia wieczerza) Jak łatwo podlegamy schematom myślowym, jak szybko oceniamy młodzież, ile razy krzywdzimy, posądzając o egoizm, chamstwo, niewrażliwość? Sądzę, że po zapoznaniu się z "Utopią" wielu czytelników zmieni swoje poglądy. Może właśnie dlatego powstały te wiersze? Sam Autor w jednej z rozmów zwierzył się - spisałem taką poetycką autobiografię, by w moich przeżyciach odnaleźli siebie chłopcy, którym nie dano szansy powiedzenia innej prawdy o sobie. Janina Górecka źródło opisu: http://miniatura1107.republika.pl/poezja1.htm źródło okładki: http://miniatura1107.republika.pl/poezja1.htm