Tragedia również poruszająca temat ambicji. Tym razem chodzi o wyzwanie intelektualne; sztuka nawiązuje do średniowiecznych legend o poszukiwaniu źródeł nieskończonej mądrości i wiedzy. Elementy takie jak czarna magia, pakty z diabłem, i inne sztuka czerpie z tradycji moralitetu. Fragment: Chorus. Dziś nasza Muza nie pragnie się chełpić Niebiańskim wierszem, odbywając marsze Po trazymeńskich polach, gdzie Mars wiązał Kartagińczyków szyki; ni miłością Bawiąc się płochą na królewskich dworach, Kiedy przewraca się państwo; ani też Sławiąc blask dumnych i zuchwałych czynów; Musimy tylko, panowie, pokazać Kształt losów Fausta, dobrych i niedobrych, I o cierpliwe upraszając sądy, Mówić o Fauście od jego dzieciństwa. A wiec urodził się z biednych rodziców W Niemczech, w miasteczku, co zwało się Roda; W dojrzalszych latach bywał w Wittemberdze, Gdzie go krewniacy głównie wychowali. Tak wkrótce się odznacza w teologii, Która owocnym jest polem szkolarstwa, Że wnet go stopniem doktora uczczono, Prześcignął bowiem wszystkich, którzy rozkosz Znajdują w słodkich dysputach o sprawach Owych niebiańskich nauk; póki wreszcie, Pełnego wiedzy i pychy, woskowe Skrzydła nie wzniosły go wyżej, niżeli Mógł sięgnąć, więc niebiosa się zmówiły Na jego zgubę; gdy skrzydła stopniały, Popadł w diabelskie praktyki i teraz, Syty swej uczoności złotych darów, Przeklętą magią karmi się w nadmiarze; Nic dlań słodszego od magii; przedkłada Ją ponad wszystkie największe rozkosze. Oto ten człowiek, siedzi w swej pracowni. [str. 7-8] źródło opisu: Wydawnictwo Literackie, 1982 źródło okładki: http://odyseja.com/tragiczna-historia-doktora-fausta.html