Kolebką renesansu była w XV wieku Toskania, skąd rozprzestrzenił się on najpierw na całe Włochy, a następnie wywarł wpływ na kulturę i sztukę europejską. Renesans, zjawisko rewolucyjne w historii myśli, odciął się od wartości średniowiecznych, znajdując oparcie w nawiązaniu do ponownie odkrytej myśli starożytnej. Wywodząc się z humanizmu, umieścił człowieka w centrum uwagi. W sztuce renesansu podejmującej sprawy swojej epoki znalazł odbicie obraz społeczeństwa coraz bardziej zlaicyzowanego. Sztuka renesansu stanowiła też symbol i narzędzie różnego rodzaju władzy dające jej możliwość prezentowania swej hegemonii i bogactwa. Renesansowe dzieła są świadectwem czasów, kiedy granice między różnymi dyscyplinami, naukami i dziedzinami sztuki nie były tak wyraźne jak dziś. Malarze byli zarazem rzeźbiarzami i architektami, jak Michał Anioł, bądź też inżynierami i uczonymi, jak Piero della Francesca i Leonardo da Vinci. Jako wyraz rewolucji artystycznej sztuka renesansu nie stanowiła monolitu. Dwa wieki rozwoju prowadziły do wynalezienia perspektywy do manierystycznych deformacji Pontorma i Parmigianina. Renesans znalazł specyficzny wyraz we Francji (szkoła Fontainebleau), w Niderlandach (Bruegel Starszy i Quentin Metsys), w Anglii oraz Niemczech (Durer). Wreszcie, renesans po raz pierwszy od czasów starożytnych uznał przynajmniej równorzędną, jeśli nie wyższą, pozycję artysty w społeczeństwie, otwierając tym samym drogę do współczesnej koncepcji sztuki. źródło opisu: okładka źródło okładki: zdjęcie autorskie