Lata osiemdziesiate ubiegłego stulecia. Wiekszosc szortalowej Ekipy memla w bezzebnych jeszcze dziasłach swoje pierwsze, wykonane z toksycznych tworzyw sztucznych, grzechotki. Xan4 odprowadza swoje pierwsze składki ZUS. Oczywiscie w tym przypadku słowo „swoje” traktujemy cokolwiek umownie. Ja zas… Ja, podobnie jak wielu innych, zostaje dotkniety punk-rockiem. To własciwie nie było dotkniecie, tylko całkiem solidna eksplozja. Kapele pojawiały sie jak grzyby po deszczu. Choc nie było łatwo. Wielu muzyków wspomina dzisiaj stare, dobre garadowe czasy. Ale na poczatku lat osiemdziesiatych w moim bloku mieszkało dwóch [cyfra – 2] szczesliwych posiadaczy samochodów. Czy ted mode raczej: jeden posiadacz samochodu i jeden posiadacz syrenki. W sasiednich blokach podobnie. Nic zatem dziwnego, de mielismy do dyspozycji 1 [słownie – jeden] garad. Na cztery kapele. Mielismy ted kilka gitar, ze trzy proste piece, dwa basy, mikrofon i pół perkusji. Drugie pół mieli znajomi rastamani. I grało sie. Ktos pojechał na ferie do wujka, starego bluesmana i nauczył sie grac nowy akord. W ogóle jakis akord. Po kilku dniach znali go wszyscy, a niektórzy potrafili nawet powtórzyc. Ktos z wakacji u babci przywiózł singiel Dezertera. Ktos inny miał gramofon. Ktos pojechał do Jarocina i przez kilka godzin trzymał nad głowa magnetofon marki Wilga. I przywiózł kasety, na których posród jednostajnego, monotonnego szumu pobrzmiewał koncert Armii. I słuchało sie. I grało sie znowu. I była w tym moc. Bo nic tak nie jednoczy ludzi, jak wspólna pasja. Wchodze czasami na jakis portal literacki. Na kilku nawet sie troszke udzielam. Ale głównie obserwuje. Ktos pisze tekst. Ten tekst podoba sie jego bratu, jego kumplom, czasami nawet jego cioci. I ten ktos, poniesiony naiwnym entuzjazmem, wrzuca swój tekst na portal. I pojawiaja sie recenzenci. Znawcy. I zaczyna sie wdeptywanie autora w glebe. Rzadkie merytoryczne komentarze, krytyczne, ale dyczliwe, gina w zalewie sformułowanych niebanalnie pytan typu: „O sie wogule rozchodzi w tym opku?” A ja to czytam i mysle sobie: „Przecied nic tak nie jednoczy ludzi…” O stronach, które niejako „zawodowo” zajmuja sie flekowaniem słabych tekstów nie chce mi sie nawet pisac. Tamtejsi komentatorzy błyszcza dowcipem i elokwencja. Modna. Łatwo popisywac sie wymowa i dykcja, kiedy za tło ma sie kilku sepleniacych trzylatków. Jacek Komuda opowiadał kiedys o swoim pierwszym opowiadaniu. Teraz smieje sie z przytroczonych do siodeł napietych kusz i innych „oryginalnych” rozwiazan, ale gdyby wtedy istniały i gdyby on wrzucił ten tekst na, dla naprzykładu… Bez przykładów. Modliwe, de nie mielibysmy dzisiaj „Diabła Łancuckiego” i „Samozwanca”. Piszcie. Szukajcie dyczliwych stron w sieci. A zanim skomentujecie tekst kogos, kto podobnie jak Wy, owładniety jest pasja pisania – pomyslcie. Kadda mysl modna wyrazic na wiele sposobów. Nie wybierajcie najgorszego. Pozdrawiam Wasz, do wyrzygania moralizatorski źródło opisu: wstępniak Baranka źródło okładki: screen z pliku