Arcybiskup mediolański św. Karol Boromeusz (1538–1584) wywarł olbrzymi wpływ na kształt katolickiej sztuki sakralnej, a jego "Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiasticae" (1577) zostały powszechnie uznane za najlepszy wykład jej tworzenia według zasad dostosowanych do reform liturgicznych Soboru Trydenckiego. Kult św. Karola w Polsce zaczął się rozwijać już ok. r. 1600. Przy jego wizerunku sprowadzonym wówczas do Niepołomic odnotowano cuda, które zostały opisane przez Giovan Pietra Giussana w najważniejszej biografii świętego. Na godne pomieszczenie tego obrazu zbudowano w r. 1640 efektowną kaplicę kopułową. Pierwszym kościołem w Polsce dedykowanym św. Karolowi była świątynia na Karczówce koło Kielc, ufundowana w r. 1624. Wśród dzieł poświęconych Boromeuszowi szczególnie wysoką klasę artystyczną prezentują malowidła wykonane ok. r. 1695 w kaplicy seminarium w Łowiczu przez Michelangela Palloniego. Przedstawienie świętego kardynała w świątyni na warszawskich Powązkach zostało ufundowane w r. 1792 jako wotum za uwolnienie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego z rąk porywaczy. W kościele św. Karola, wzniesionym w l. 1841–1849 przy ul. Chłodnej w Warszawie, zastosowano układ przestrzenny i formy stylistyczne będące interesującymi przykładami zrealizowania zaleceń zawartych w "Instructionibus". W książce zebrano studia na temat każdego z tych dzieł, składające się na zarys dziejów artystycznej oprawy kultu św. Karola w Polsce i akcentujące jej specyficzne lokalne cechy. źródło opisu: www.dodoeditor.pl źródło okładki: www.dodoeditor.pl