Czy sto lat po śmierci Stanisława Wyspiańskiego jego twórczość może czymkolwiek jeszcze zaskakiwać? Przecież każdy czytał Wesele, każdy zna z podręcznikowej reprodukcji jego Macierzyństwo... Wydaje się jednak, że za tymi pomnikowymi dziełami, których analizie i interpretacji poświęcono dziesiątki naukowych tomów, często ginie człowiek – geniusz ze swymi uczuciami, marzeniami, pasjami, obsesjami, kompleksami. To właśnie o nim opowiada niniejsza książka. W przystępny sposób ma ona nie tylko przybliżyć Czytelnikowi twórczość artysty, ale przede wszystkim pokazać dzieje jego krótkiego – naznaczonego śmiertelną chorobą – życia. Znajdą się tu więc zarówno wizerunki najbliższych Wyspiańskiemu osób (rodziny, przyjaciół, nauczycieli), jak również obraz – zarazem kochanego i znienawidzonego przezeń – dawnego Krakowa. Czytelnik odbędzie wędrówkę po tym mieście, podążając śladami jednego z największych polskich twórców, pozna artystyczne środowisko, w którym dojrzewała i krystalizowała się jego osobowość, odwiedzi krakowską Szkołę Sztuk Pięknych, będzie towarzyszył realizacji największych dzieł twórcy. Na tym tle ujrzy również Wyspiańskiego, o jakim rzadko dziś pamiętamy: z jednej strony niemal przymierającego głodem, nierozumianego i odrzuconego, z drugiej – nieprzeciętnego artystępróbującego wieść normalne życie rodzinne, wreszcie człowieka świadomego swych obywatelskich obowiązków, skrupulatnie wypełniającego mandat miejskiego rajcy i wizytującego na przykład szkołę powszechną... źródło opisu: http://www.kluszczynski.com.pl/u_more.php3?b=236&id=1352883959214424 źródło okładki: http://www.kluszczynski.com.pl/u_more.php3?b=236&id=1352883959214424