Nie było, jak się wydaje, innego filozofa, przynajmniej do czasów Fryderyka Nietzschego czy nawet Ludwika Wittgensteina, którego sylwetka wzbudzałaby tak sprzeczne namiętności i którego poglądy zrodziłyby taką obfitość rozbieżnych, a nierzadko paradoksalnych interpretacji. Z jednej strony liczne świadectwa biograficzne przedstawiają Spinozę jako prawdziwego mędrca, człowieka łagodnego i szlachetnego, bezinteresownie oddanego poszukiwaniu prawdy, z drugiej, przez wieki uchodził w dziejach myśli europejskiej za najbardziej radykalnego, zuchwałego, a nawet niebezpiecznego i szkodliwego myśliciela ery nowożytnej. Chyba nikt przed nim i nikt po nim nie miał tak powszechnej opozycji i nie cieszył się tak długo złą sławą filozofa-obrazoburcy. [...] Na przestrzeni wieków zaproponowano bardzo różne sposoby wykładu filozofii Spinozy. Na ogół interpretowano jego doktrynę przez pryzmat zagadnień metafizycznych lub epistemologicznych, bardzo rzadko i w niewielkim stopniu natomiast poruszano to, co sam Spinoza cenił najwyżej, czyli antropologię i filozofię moralną. Przyjęta w niniejszej książce interpretacja, której podstawą jest idea natury ludzkiej, stanowi właśnie próbę ujęcia dorobku Spinozy w kontekście zaproponowanej przez niego reformy filozofii człowieka. Chodzi w niej przede wszystkim o zbadanie zasadniczych tez Spinozy dotyczących natury człowieka, poprzez dokładną analizę ich metafizycznych źródeł oraz ich wpływu na twierdzenia, które Spinoza przyjmuje w dziedzinie filozofii moralnej. Zebrane tu rozważania przynależą więc głównie do porządku antropologicznego. Ich zadanie sprowadza się do zdania sprawy z odpowiedzi na zagadnienia filozoficzne, z których wynikają kolejne elementy określające łącznie jego stanowisko na naturę bytu ludzkiego. ( z Wprowadzenia - Przemysław Gut ) źródło opisu: http://www.kul.com.pl/index.php?products=product&prod_id=1268 źródło okładki: http://www.kul.com.pl/index.php?products=product&prod_id=1268