W posłowiu do Słynnych i świetnych Joanna Orska żartobliwie wywodzi fałszywą etymologię Wielkopolski ze zbitki „wielka-polis”, lokując spójność wierszy zamieszczonych w tomie między innymi w ich wielkomiejskim rumorze. Jest w tym żarcie intuicja, która oddaje bezczelność i oryginalność projektu antologii. Chodzi o zawłaszczenie narracji centralnej, ustanowienie drugiej stołecznej opowieści o literaturze minionych niemal 20 lat – powołanie Rzymu przy Jerozolimie. Poezja Wielkopolan staje się w tomie tym poezją polską w ogóle. Gierszewski i Kopyt konstruują centralę, (1) przywłaszczając sobie dykcje dobrze rozpoznane i nadające rytm liryce ostatnich lat (Podgórnik, Wiedemanna, Grzebalskiego, Pasewicza, czy Sośnickiego); oraz (2) prezentując językowe ekskursje grona młodszych autorek/autorów tak, by finalnie okazało się, że mamy pełny obraz możliwości polskiego wiersza dziś: od jego wcieleń neolingwistycznych (Mueller) i cybernetycznych (Bromboszcz) przez pop-poezję (Kaczanowski), backlash’owy i lingwistyczny feminizm (Grundwald, Roszak), nostalgiczny klasycyzm (Kuciak, Fijałkowski), aż po liryczne hedone samego Gierszewskiego i eksplozywność społecznej dykcji Kopyta. ów performatyw ustanowienia nowej panoramy poezji nie ma jednak w sobie nic z naiwnego przekonania, że im więcej równorzędnych narracji o liryce, tym jaśniej świecą aureole naszych demokratycznych dusz; że im bardziej różnorodna jest poezja, tym wartościowsza się staje. Pluralizm lirycznych języków jest zawsze stanem przejściowym, dowodem na kryzys bezkrólewia. I to jest w Słynnych i świetnych najważniejsze. Jeśli bowiem tom ten stanowi manufakturę przeszłości i lirycznego dziś, to zawiera również dykcję, która zawładnie polską poezją w nadchodzących latach. Przeczytajcie uważnie wiersze i zgadnijcie, która to... Igor Stokfiszewski źródło opisu: http://wbp.shoparena.pl/pl/p/Slynni-i-swietni.-Ant...(?) źródło okładki: http://wbp.shoparena.pl/userdata/gfx/cd97bd1553f9a...»