krawki Wiesława Szymańskiego są wyimkami tutejszego życia, tutejszego świata i myślenia sprzed dziesięciu laty. Białostockiego, podlaskiego, przygranicznego. Ich specjalnością są zapisy tamtej codzienności oraz nostalgiczne rozdarcie autora, poruszającego się pomiędzy poczuciem „moja chata z kraja”, a pragnieniem obecności uniwersalnej – uwznioślenie peryferiów i skazanie na nie. Stąd pochodzi szczególny klimat książki: jedną nogą w mieście, drugą na wsi! Jedną nogą w literaturze, w radio, w życiu publicznym, w Warszawce, drugą – w granicznej rzece Świsłoczy, w mgłach, jesieniach, zimach, w rąbaniu drewna, naprawianiu wiejskiego domu. W życiu, które nie potrzebuje komentarza ani słów. Zauroczenie miejskowiejskim przekładańcem. Krzysztof Gedroyć Dzięki narracyjnemu zabiegowi mówienia o sobie „on”, autor osiąga coś na kształt „odpodmiotowienia”, „odsubiektywizowania” swoich zapisów; stają się one przez to mniej prywatne – a bardziej powszechne, obiektywne. To bardzo ważne spostrzeżenie: pisarz nie epatuje czytelnika swoją prywatnością, przygodami – które, choćby nie wiedzieć jak interesujące i intrygujące – byłyby tylko jego, przynależałyby tylko do niego, do jego osobistego życia. Szymański zachowuje się w Skrawkach jak „rasowy” prozaik: opisując konkretne, swoje prywatne zdarzenia, konkretność tę i jednostkowość przekracza. W stronę ogólności i uniwersalności, przystawalności jednorazowego faktu do innych ludzi. Umiejętnie wykorzystując dziennikarskie „tu i teraz” zamienia je na „wszędzie i zawsze” literatury. Janusz Taranienko źródło opisu: http://www.wforma.eu/99,skrawki.html źródło okładki: http://www.wforma.eu/99,skrawki.html