Ty, patrz, to jest fajna robota - dwie statystki wskazały na mnie, gdy przechodziłam z klapsem w ręku, raportami i stoperem na szyi. To była dwunasta godzina pracy, szósty dzień z rzędu. Reżyserem był debiutant, młody Amerykanin, który wybrał sobie nasz kraj na realizację swojego pierwszego dzieła filmowego. Kręciliśmy scenę klubową – dziesiątki statystów, stroboskop i kłęby dymu, czarna noc i zimno. Rzeczywiście – klaps w ręku może odjąć lat i dodać seksapilu, ale odpowiedzialność z nim związana – wręcz przeciwnie. Nie zatrzymałam, się żeby im to wyjaśnić, gdyż biegłam. Biegłam, ucząc się po drodze kostiumów statystów, zapamiętując ich twarze, szukając igły w stogu siana, czyli ewentualnych wpadek. I znalazłam. Jeden ze statystów w koszulce w paski wybrany został do dwóch ujęć sceny – pasażu, w którym kamera "przepływała" wśród gości klubu, zaczynając od jego postaci oraz finale, gdzie w vip roomie główny bohater bawił się w jego towarzystwie. Tak więc jeden człowiek w tym samym czasie znalazłby się w dwóch miejscach. Wpadki filmowe to wdzięczny temat do żartów, bardzo satysfakcjonujące jest odnaleźć błąd tam, gdzie wszystko wydaje się w porządku. Szczególnie w materiale, który został zmontowany, dopuszczony do emisji, a nawet stał się hitem kinowym. Jednak są one nieodłącznym elementem filmu, a osobą odpowiedzialną za to by ich było jak najmniej jest między innymi sekretarka planu. Kiedy zaczynałam pracę zawodową bezskutecznie szukałam podręcznika czy szkoły, która by mnie do tego przygotowała. Nie znalazłam nic takiego. Dlatego też osoby, które wykonują ten zawód, trafiają do niego z przypadku i nie są przygotowani tak jak reżyser do reżyserowania czy operator do robienia zdjęć. Książka ta ma być przewodnikiem, ale także siecią, w którą mam nadzieję złapać bogaty narybek zdolnych młodych ludzi stworzonych do pracy w filmie, dla których sekretariat planu będzie satysfakcjonującym planem na życie. źródło opisu: http://www.w-wm.pl/ źródło okładki: http://www.w-wm.pl/