Czasopismo poświęcone Brunonowi Schulzowi – jego osobie i jego dziełu – powinno powstać już dawno. Właściwie nie wiadomo, dlaczego dochodzi do tego dopiero teraz. Jak mało który spośród polskich twórców Schulz przyciąga uważne spojrzenia świata. Jego dzieło zaś, choć objętościowo niewielkie, tworzy pełen pokus labirynt o rozwidlających się ścieżkach, prawdziwe uniwersum ludzi, idei, rzeczy, zwierząt, roślin, pór roku, nocy lipcowych i nocy wielkiego sezonu… W ostatnich kilkunastu latach nastąpił niebywały przyrost prac poświęconych Schulzowi, komentarzy do jego dzieła, interpretacji i egzegez. Granice wiedzy o pisarzu są już dzisiaj zbyt rozległe, by móc je ogarnąć jednym spojrzeniem. Mało komu udaje się więc zapanować nad światem pisarza i jego czytelników. Konieczne wydaje się zatem stworzenie mechanizmów autorefleksji i autokrytyki. Schulzologia powinna przyjrzeć się samej sobie, rozpocząć systematyczne porządkowanie swojej dziedziny, wprowadzić mechanizmy sprawdzenia i weryfikacji mnożących się dyskursów o Schulzu. W zeszycie: Marcin Całbecki pyta, czy Schulz był dadaistą Wojciech Owczarski przygląda się śniącym bohaterom Schulza Marek Wilczyński poszukuje amerykańskich kontekstów prozy Schulza Paweł Sitkiewicz bada filmową wyobraźnię Schulza Stanisław Rosiek odpowiada, jak wydawać Schulza Ponadto: Fragment książki Agaty Tuszyńskiej o Józefinie Szelińskiej Tekstologiczna fantazja Jana Gondowicza Schulzowska inicjacja Filipa Szałaska Schulz w katalogu wydawnictwa „Rój” Ilustrowana zapowiedź schulzowskiej wystawy w Muzeum Literatury źródło opisu: http://terytoria.com.pl/ksiegarnia,tytuly,790.html źródło okładki: http://terytoria.com.pl/ksiegarnia,tytuly,790.html