Maria Paschalska - psycholog z wykształcenia i dziennikarz z zawodu. W trakcie działalności publicystycznej zajmowała się funkcjonowaniem szkół, wychowaniem młodzieży, wpływem filmu na młodzież i popularyzacją wiedzy psychologicznej. Długi czas współpracowała z miesięcznikiem "Wiedza i Życie". O czym jest ta książeczka formatu prawie kieszonkowego? O poznawaniu siebie, porozumiewaniu się z drugim człowiekiem, o wspólnym byciu, poczuciu bezpieczeństwa i szukaniu własnej recepty na życie. Autorka opiera swoje spostrzeżenia na książkach, które przeczytała, filmach, które dobrze zna, dyskusjach, w których uczestniczyła. Poddaje własnej obróbce słowa i wydarzenia, konkretne sytuacje przykłada do teorii lub modelu, ale też model i teorię sprawdza w konkretnych sytuacjach. Książka obfituje w historyjki z życia przemieszane z teoriami. Oceny autorki są zdecydowanie subiektywne. Przekonuje czytelnika, że poznawanie samego siebie jest interesujące i pożyteczne, jednocześnie uczulając, że trudno poznać siebie do końca. Przecież człowiek nie jest skamieliną i tak długo, jak trwają jego reakcje z otoczeniem, ze światem, może napotkać sytuację, w której zachowa się po nowemu, ku własnemu zaskoczeniu. Paschalska przekonuje o dużym znaczeniu psychoterapii, pozytywnie przedstawia treningi interpersonalne i namawia do udziału w nich. Uważa, że tam, w tych niby sztucznych warunkach, ludzie próbują powiedzieć coś od siebie i o sobie oraz słuchają, co inni mówią, próbują też odkryć uczucia, które nimi rządzą, jednocześnie przyznając sobie prawo do zachowań zgodnych z własnymi odczuciami i przekonaniami. Osobiście najbardziej zaciekawiły mnie rozdziały dotyczące nadmiernego przywiązywania wagi do ról społecznych. Bliskie jest mi zdanie, że role te, jak sama nazwa wskazuje, są do odgrywania, a nie do zamykania w nich ludzi. Książkę kończy rozdział: "Mówimy humanizm, myślimy nadzieja". Jest to felieton o doświadczeniach ludzkich wyniesionych z obozu zagłady, które mimo upływu lat, nie tracą ważności i aktualności. Wynika z nich to, że moralność nie jest obowiązkiem, ale realną siłą człowieka, oraz to, że wśród wielu zagrożeń, jakie wiszą nad światem, jedno jest największe - zerwanie więzi między ludźmi. Polecam książkę (książeczkę - ze względu na format). Jej forma jest mi tym bliższa, że autorka pozostawia ją jakby otwartą, niedokończoną. Każdy z czytających może coś do niej dopowiedzieć, zanegować, inaczej zinterpretować, a co najważniejsze - pomyśleć nad jej treścią i pójść o krok dalej. źródło opisu: mosaika.blox.pl