Pociąg zatrzymał się na dworcu w Bodø. „Przystanek: Norwegia” – usłyszałam zniekształcony głos z megafonu, choć tak naprawdę nikt tego nie powiedział. Na peronie czekała na mnie uśmiechnięta blondynka o zarumienionych od mrozu policzkach, u której miałam spędzić najbliższe miesiące jako au pair. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że na tych dwudziestu pięciu kilogramach życia, upchniętych w jednej walizce, którą taszczyłam z Polski już od dobrych trzech dni, zbuduję nowy dom. Mój dom w Norwegii. Od tamtego grudniowego wieczoru minęło już dwadzieścia polarnych nocy, tyle samo pobudek niedźwiedzi, niezachodzących słońc i jesiennych sztormów. Dwadzieścia dobrych lat. Życie na północy Norwegii toczy się niespiesznie między górskimi wędrówkami w towarzystwie trolli a łowieniem ryb. Tutaj ludzie zajadają się brązowym, słodkim serem, do domów przez kuchenne okna zaglądają łosie, na drodze można spotkać renifery, a powietrze hipnotyzuje zniewalającym zapachem. Ogień cicho trzaska w kominku, obok stoi kubek z parującym kakao, a ja opatulona kocem piszę o wszystkich moich norweskich zachwytach, podróżach do Trondheim, Geiranger, Trollstigen, Bergen i wędrówkach na Trolltungę czy Galdhøpiggen. I czuję, że jestem. Tutaj. Pod rozgwieżdżonym niebem, na którym co noc rozgrywa się niesamowity spektakl zorzy polarnej. Wybrany fragment z książki. http://przystaneknorwegia.pl/ źródło opisu: https://polakpotrafi.pl/projekt/przystanek-norwegi...(?) źródło okładki: http://renifernaemigracji.pl/2018/03/16/dlaczego-ksiazka-czesc-1/