Książka stanowi pierwszą próbę w polskiej humanistyce odczytania prozy Hermanna Hessego na użytek dyskursu pedagogicznego, z wykorzystaniem strategii lektury adaptacyjnej (oraz "wybuchowej") przy pomocy m. innymi psychologii głębi Carla Gustawa Junga. Z przedmowy Pomysł na wznowienie tej książki wziął się z trzech przyczyn. Po pierwsze, nakład jej już dawno został wyczerpany, a wielokrotnie przekonywaliśmy się, jak bardzo przydałoby się udostępnienie jej kolejnym rocznikom studentów oraz współpracowników, którzy dali sobie uświadomić wagę zmierzenia się z takim przykładem twórczości literackiej, który dopiero od niedawna stał się dostępny w pełnej edycji w Polsce, i zniknęło alibi na jego nieznajomość. Po drugie, uznaliśmy, że warto by umożliwić na nowo kontakt z tym odczytaniem prozy Hessego w trosce o impulsy dla pedagogiki w sytuacji, w której dojrzała w nas potrzeba napisania drugiego tomu, dopełniającego rozważania o wątki tu tylko zasygnalizowane czy przeczuwane. I wreszcie, najważniejsze to fakt, że z wnętrza tej narracji, jak też szerzej z wnętrza kultury wyłania się obraz dynamiki zmian duchowych w człowieku i potencjału dla inspirowania tych zmian w procesach (samo)kształcenia, którego nie wolno dłużej lekceważyć, ani marginalizować, a który być może stanie się paradygmatyczny (wzorcowy) dla przyszłych kolejnych lektur i odsłon innych wartościowych postaci z tej części humanistyki, które podobnie jak Hermann Hesse, bez specjalnych aspiracji akademickich, dokonają odkryć, jakie dadzą do myślenia, w sposób niedościgły i warty włączenia w procesy edukacyjne i rozwojowe kolejnych pokoleń, mających nieporównanie więcej szans i możliwości niż nasze, a przecież tym bardziej je marnujących, skoro nikt nie jest w stanie im własnym przykładem pokazać skali wzbogacenia duchowego, jakie tu jest możliwe. I że warto się przy nim natrudzić. *** Nasze czytanie prozy Hermanna Hessego z pewnością nie jest niewinne i nie uczestniczy w naiwnym wyobrażeniu, że daje jeden jedyny, albo najlepszy sposób twórczego potraktowania Noblisty przez zainteresowanego Czytelnika. Nie kryjemy naszej „interesowności”, jako otwarcia na pewien interes jako poszukiwany i wyławiany z tekstów „zysk symboliczny”, niemożliwy do uzyskania bez świadomej stronniczości, z zatem i swoistej jednostronności, zorientowanej na adaptację tekstu w procesie recepcji do naszego głodu, pragnienia, marzenia uzyskania szczególnej lektury „pedagogicznej”, czy aż „kulturowej”. O tym, że jest to radykalna strategia świadczy to, że z jej perspektywy co najmniej niewystarczająco, jeśli nie dość śmiesznie, a nawet frywolnie wyglądały w poszczególnych tomikach prozy Hessego na okładach wydawnicze noty, informujące Czytelnika o czym jest dana książka. Otóż okazywało się, że gdyby była o tym, co jej przypisuje komentator wydawniczy (np. o historii realiów oświatowych z przełomu XIX/XX wieku w społeczeństwie niemieckim), to nie wiadomo by zupełnie było dlaczego miałaby interesować, a tym bardziej ekscytować współczesnego odbiorcę i elektryzować teoretyka kultury i filozofa edukacji. Na szczęście takie książki są o czymś zupełnie innym, mają znacznie większy potencjał twórczy, można je odczytywać wielorako (oczywiście nie odbieramy redaktorom PIW świadomości tego, nawet niektóre noty to uwypuklają, jak w tomiku Podroż na Wschód). Twierdzimy jedynie, że niektóre noty bardzo ten potencjał rozmaitych lektur poszczególnych tomów i całości tej twórczości zredukowały, krzywdząco dla Hessego. Tymczasem nie ma żadnego alibi dla czynienia z powieści Hermanna Hessego obiektów nieobecnych, czy „niemych kulturowo” dla kogoś, kto powinien nasycać się wrażliwością humanistyki głęboko przejętej losem człowieka. Nawet sam autor najwidoczniej pisał swoje (o)powieści nie przede wszystkim dla intencji historiograficznej czy autobiograficznie odreagowującej sentymenty albo zderzającej fakty z kompensacją zawodów i rozczarowań, bo miał, jak wynika z konsekwencji w traktowaniu takiego materiału społecznego, historycznego i biograficznego cel najwyraźniej głębszy: upomnieć się o świat jakiego nie ma, nie było i być może nigdy nie będzie, zważywszy na jego idealny charakter, a którego wskazywanie jest misją i powołaniem pisarza. W przypadku Hessego ten cel daje się dobrze i zwarcie nazwać: chodzi o marzenie i sprzyjanie powstawaniu „człowieka przebudzonego”, odważającego się na „szukanie drogi do siebie” i zadanie – paradoksalne – z punktu widzenia funkcji rozmaitych instytucji społecznych, jak szkoła, rodzina, państwo: upominania się o to, aby nie były to przestrzenie niszczące wbrew swojemu posłannictwu i by ich jakość komunikacji i (po)rozumienia nie zabijała szansy na duchową głębię w jedności. Osobno, co wydobywa zwłaszcza druga część naszej książki, daje tu o sobie znać troska pisarza o odsłonięcie przed współczesnym Czytelnikiem wyzwania pokładów zbiorowości nieświadomej, jakie zakorzeniają się w miejscach określonych mianem archetypu przez bliskiego Hessemu psychologa głębi Carla Gustawa Junga. źródło opisu: Opis autorski źródło okładki: http://bibliofil.com.pl/przezycie-przebudzenie-prz...»