Poezja Piotra Słomkowskiego mogłaby być żyłką słoneczną na ścianie, gdyż w jawny sposób zaprzecza nihilizmowi, poszukując mu części zamiennych w innych rejonach rzeczywistości niż tylko w nią zwątpienie. To poezja podróży i poszukiwania – nie bez przyczyny wiele z wierszy przybiera formułę pytania lub też zbioru pytań, na które brak odpowiedzi nie czyni je retorycznymi, ale raczej epistemologicznymi. Jest to też poezja trudnego optymizmu i równie niełatwej nadziei w sens toczącego się czasu. Być może jej znakiem jest Bóg, który z imienia (choć bez nazwiska) pojawia się w wielu wierszach. Być może jednak drugi człowiek. Tęsknota, poczucie pustki i bólu po nim. Poetyka Słomkowskiego opiera się na detalu i namyśle. Na obserwacji, której wiersze są refleksyjnym odbiciem i dopełnieniem. Nie ma tu miejsca na nagłe wrażenia, którym brak perspektywy, ani też na niepotrzebne słowa potokami wylewające się z wierszy współczesnych poetów. Słowa to klucze, które, zbite w stado, muszą opowiadać świat różnej maści daltonistom. Nienachalnie, ale jednak konsekwentnie, podmiot liryczny Słomkowskiego ma w sobie coś z duchowego przewodnika, któremu czasem szwankuje kompas, nigdy jednak pewność, że droga gdzieś prowadzi. W tym celu korzysta z motywów i dzieł na trwale już zapisanych w pamięci pokoleń, dając znak, że chce iść ubitą drogą cywilizacji, nie siląc się na niepotrzebne już awangardy. Bunt polega na ciągłym drążeniu skały niewiedzy i wariantywnym powtarzaniu: Dlaczego. Wśród wierszy znajduje się i poetycki manifest, swoistego kształtu ars poetica. Słomkowski nie poważyłby się, jak wolno sądzić, by określić źródło poezji w brodawkach ogórka, jak jednemu poecie onegdaj przyszło do głowy. Dla autora prezentowanych wierszy najważniejszy w poezji jest sam człowiek, którego musi ona – wielka dama mieniąca się przecież Muzą, musi szukać wśród ulic. Jest trwaniem i ciągłością – idzie w zawody z czasem ocalając sprawy ważne od zapomnienia. Jest wreszcie wewnętrzną siłą słowa, które dzięki niej nabiera mocy do działania. Pozostaje jakby krok zarzeczami ważnymi, szukając cienia dla palonych słońcem nagłości ludzi. źródło opisu: http://tanscy.com/_/wydawnictwo/ źródło okładki: http://tanscy.com/_/wydawnictwo/