O niezwykłych – prawdziwych i rzekomych – zdolnościach, właściwościach i skłonnościach naszego umysłu Człowiek od zawsze skłonny był wierzyć w nadzwyczajne możliwości umysłu – własnego, ale też innych ludzi. Przypisywał i wciąż przypisuje rozmaitym wybrańcom losu nieprzeciętną siłę intelektu i charakteru (tzw. charyzmę), czy też tak potężną siłę woli, że idą za nią magiczne umiejętności – od gięcia łyżeczek poprzez wywoływanie duchów zmarłych do uzdrawiania na odległość. W potocznych przekonaniach mocno utrzymują się takie pojęcia jak intuicja czy telepatia. Ludzie powszechnie wierzą w proroczą moc snów, w horoskopy, w omeny, złe i dobre znaki. No i oczywiście setki milionów Homo sapiens wierzą w sensie religijnym – niezależnie od wyznania pozostają w przekonaniu, że ich losem kieruje jakkolwiek pojmowana Istota Wyższa, a życie ziemskie jest epizodem w ich wiecznym istnieniu. Co na to wszystko współczesna psychologia? Jak odnosi się do tych zjawisk? Na ile nadzwyczajne zdolności tej czy innej jednostki są obiektywnym faktem? Na ile wiara w nie świadczy o ułomnościach ludzkiego umysłu i zmysłów –np. ludzie widzą owe wywoływane duchy, bo w mózg wpisana jest skłonność do ulegania złudzeniom. Czy zakodowana jest tam jakaś potrzeba magii? Skąd w milionach ludzi wiara w proroków, zbawców, mężów opatrznościowych, którzy okazują się szarlatanami? źródło opisu: http://sklep.polityka.pl źródło okładki: http://sklep.polityka.pl