W pierwszej połowie XIX wieku na rynku wydawniczym zaczęło pojawiać się coraz więcej pozycji mających charakter porad, dyrektyw, kierowanych do coraz szerszego kręgu odbiorców. Pozycje te miały najczęściej formę książkową, choć zdarzały się też broszurki czy nawet kilkustronicowe utwory wierszowane (...). Zdecydowana większość poradników złożona była z rad i dyrektyw, w niektórych jednak były same zakazy i upomnienia. Na ich podstawie można wnioskować, jakie zachowania uznawane były za „nieobyczajne”. Natomiast rady zawarte w tego typu piśmiennictwie były swego rodzaju odpowiedzią na społeczne zapotrzebowanie (...). Prawdopodobnie największym powodzeniem wśród młodych dziewcząt cieszyły się poradniki savoir-vivre’u. W takich pozycjach zamieszczane były wszystkie możliwe porady dotyczące poprawnego zachowania się w towarzystwie. Każda młoda panienka chciała „zabłysnąć”, być akceptowana, podobać się. Opanowanie zaś „sztuki podobania się” miało przynieść konkretne efekty – w przypadku młodych dziewcząt chodziło o zdobycie upragnionego, wymarzonego męża. Inne cele przyświecały kobietom dojrzałym, sięgającym po kodeksy obyczajowe. Mężatki szukały w nich rad, jak stworzyć szczęśliwą rodzinę, utrzymać miłość męża na wysokim poziomie, zapewnić sobie jego dozgonną wierność i troskliwość, odpowiednio wychować dzieci; gospodynie zaś – jak stworzyć idealne, dobrze funkcjonujące gospodarstwo domowe. Znaczna część poradników poświęcona była zagadnieniom związanym z troską o zdrowie, higienę ciała i zawierała wskazówki kosmetyczne oraz konkretne przepisy na poprawienie urody. źródło opisu: Impuls Oficyna Wydawnicza, 2010