Celem niniejszej pracy było pokazanie podstaw filozoficznych analizy egzystencjalnej i logoterapii V. E. Frankla. W analizie egzystencjalnej można zauważyć wpływy co najmniej trzech dużych systemów filozoficznych: filozofii arystotelesowsko-tomistycznej, filozofii egzystencjalnej oraz fenomenologii a także częściowo neopozytywizmu i innych kierunków. Stwierdzenia dotyczące struktury ontycznej rzeczywistości, zwłaszcza rzeczywistości człowieka, bierze Frankl zasadniczo z filozofii arystotelesowsko-tomistycznej, chociaż poddaje ją swoistej interpretacji, przynajmniej w niektórych punktach. Z fenomenologii analiza egzystencjalna zapożycza metodę opisu różnych doświadczeń i przeżyć ludzkich, natomiast z filozofii egzystencjalnej bierze tematy i język, jakim się posługuje przy ich opracowaniu. Cechą upodabniającą z kolei analizę egzystencjalną do neopozytywizmu jest chętne nawiązywanie do wyników nauk szczegółowych i prób stworzenia filozoficznej wizji świata i człowieka w oparciu o te wyniki. Takie eklektyczne potraktowanie przez Frankla założeń i twierdzeń filozoficznych analizy egzystencjalnej ma swoje niewątpliwe zalety, ale też i liczne braki. Zaletą jest bezsprzecznie możność uprzystępnienia współczesnym ludziom rozwiązania problemów, które ich nurtują i interesują. Dzięki fenomenologicznej metodzie i językowi filozofii egzystencjalnej dawne prawdy filozofii scholastycznej, arystotelesowsko-tomistycznej pojawiają się jakby w nowym wydaniu i stają się bardziej przemawiające do współczesnych czytelników. Korzystanie przez Frankla również z osiągnięć nauk szczegółowych i chętne odwoływanie się do nich przy ilustrowaniu różnych zagadnień filozoficznych czyni lekturę jego prac o wiele pożyteczniejszą i przystępniejszą (z Zakończenia). źródło opisu: Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2001 źródło okładki: http://www.pwt.wroc.pl/wydawnictwo/index.php?id=6&...»