Czy w okresie średniowiecza. kobiety miały niewielkie prawa w świecie, którym rządzili mężczyźni Tego typu opinie wpisują się w ogólny schemat myślenia o średniowieczu. Celem książki jest próba weryfikacji podobnych sądów poprzez zaprezentowanie, w jakim stopniu w świetle obowiązującego prawa na ziemiach polskich w średniowieczu powszechne byto przejmowanie rządów przez księżne - wdowy po panujących władcach piastowskich w stosunku do ich małoletnich synów. Zamiarem Autorki książki było przedstawienie dwunastu sylwetek księżnych piastowskich oraz przeprowadzenie analizy zakresu sprawowanej przez nie władzy jako opiekunek małoletnich następców tronu i zarządczyń ich księstw. W pracy jako księżne regentki zaprezentowane zostały: Helena, żona Kazimierza Sprawiedliwego; jej synowa Grzymisława, żona Leszka Białego; Jadwiga, żona Władysława Odonica; Anna, żona Henryka Pobożnego, Wiola, żona Kazimierza opolskiego; Perejaslawa, wdowa po Siemowicie mazowieckim; Eufrozyna wdowa po Kazimierzu kujawskim czy Salomea, wdowa po Siemomyśle inowrocławskim, a także sprawująca regencję już w okresie jednoczenia ziem polskich przez Władysława Łokietka jego bratowa Anastazja, wdowa po Siemowicie dobrzyńskim. Dla pełniejszego ukazania problematyki rządów regencyjnych czyli opiekuńczych matek małoletnich władców na ziemiach polskich zasygnalizowano także rządy księżnych pomorskich ze względu na piastowski rodowód Anastazji, córki Mieszka III Starego, a matki Bogusława II i Kazimierza II, po których śmierci władzę wykonywały ich żony: Mirosława oraz Ingarda. Wymienionym księżnym poświęcono osobne rozdziały lub podrozdziały książki, ale nie sątojedyne postaci kobiet wykonujących władzę, przytoczonewksiążce. W pracy starano się też ukazać, w jakim stopniu postawa księżnych jako władczyń była uzależniona od ich pochodzenia, charakteru, sposobu kształcenia, czy osobistych zdolności politycznych, w tym umiejętności współpracy z otoczeniem. Księżne rządzące w imieniu synów nierzadko wyróżniały się inteligencją i zdecydowanym działaniem, oraz umiejętnością wykorzystywania istniejących mechanizmów władzy. Agnieszka Teterycz-Puzio, absolwentka UMCS w Lublinie, obecnie pracuje na stanowisku profesora w Akademii Pomorskiej w Słupsku. Zajmuje się dziejami polskiego średniowiecza, szczególnie w XII i XIII wieku. Autorka czterech monografii: Geneza województwa sandomierskiego. Terytorium i miejsce w strukturze państwa Piastów, Słupsk 2001; Henryk Sandomierski (1126-1133-18 X 1166), Kraków 2009, Na rozstajnych drogach. Mazowsze i Małopolska w latach 1138-1313, Słupsk 2012 i Bolestaw II Mazowiecki. Na szlakach ku jedności (ok. 1253/58-24IV1313), Kraków 2015.