"Pamiętnik warszawski" - to wspomnienia autorki z lat 1939-1945. Nie jest to kronika okupacji, autorka to bystra obserwatorka, która opisuje tylko to, co widziała i odczuwała. Dłużniewska niezwykle wiernie oddaje atmosferę tamtych lat, a szczególnie plastycznie odtwarza straszliwe perypetie szpitali warszawskich w czasie oblężenia we wrześniu 1939 r., kiedy to pracowała jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym, oraz losy swoje w powstaniu warszawskim. Zadziwia i wprost imponuje znakomita pamięć autorki w odtwarzaniu faktów i nazwisk, dat i ulic, a nawet takich szczegółów jak numery domów. Praca Dłużniewskiej uzyskała I nagrodę w 1948 r. na konkursie zorganizowanym przez Instytut Badań Warszawy oraz tygodnik "Stolica". "Moje warszawskie wspomnienia z okresu od wybuchu wojny do wyzwolenia nie mają ambicji literackich czy historycznych. Zamiarem moim było tylko pokazanie Warszawy i warszawiaków widzianych oczyma jednego człowieka, żyjącego w określonym otoczeniu i rejestrującego na swój sposób rozgrywające się wokół niego wypadki. Można powiedzieć, że w ujęciu tym Warszawa pokazana jest jakby przez jedno okno. I będzie to bliskie prawdy - tyle tylko, że o Warszawie tamtych czasów podobne wspomnienia można by napisać z każdego okna, i myślę, że potwierdzałyby się wzajemnie. Jeżeli nie dopisała mi - niedoskonała przecież - pamięć, choć zadałam sobie znaczny trud, by wywołać obraz tamtych dni - czytelnik mi wybaczy. Starałam się opisać wszystko tak, jak widziałam i odczuwałam." (Od autorki) źródło opisu: Książka i wiedza źródło okładki: zdjęcie autorskie