Przedkładany obecnie do rąk Czytelnika tom Oblicza kapitału społecznego uniwersytetu. Diagnoza – interpretacje – konteksty powstał na bazie materiału empirycznego zgromadzonego w ramach drugiego (spośród trzech) pomiaru zrealizowanego w badaniach panelowych – na III roku studiów rocznika 2005/6–2009/10. Wyniki trzeciego pomiaru przeprowadzonego w tej samej próbie badawczej (pierwszy semestr ostatniego roku studiów) są w trakcie obliczeń statystycznych. Autorów czeka zatem sporządzenie kolejnego tomu, w którym będą mogli dokonać porównań wyników z kolejnych pomiarów i odpowiedzieć na wiele istotnych pytań. W serii „Maturzyści 2005’. Studenci UAM w Poznaniu”, wpisując się w badania szkolnictwa wyższego, Autorzy podejmują aktualne problemy uniwersytetu, jako że „uniwersytet musi wciąż na nowo szukać swego miejsca, bronić swego miejsca, wreszcie – pokazywać swoje przyszłe miejsce [podkr. M.D.]” (Kwiek 2012, s. 455), z którego to postulatu Maria Dudzikowa uczyniła motto obszernego eseju pt. Niekomfortowe położenie instytucji uniwersytetu w kłopotliwym kontekście. Esej (na)pisany w trosce o rozwój kapitału społecznego. Stanowi on drugą część książki i ma charakter ogólniejszy. Powstał w nawiązaniu do tego, co pisze się dziś i mówi o uniwersytecie, który to dyskurs zdominowała rynkowa retoryka usankcjonowana ideologią konsumpcjonizmu, prywatyzacji i konkurencji – będących w opozycji do poczucia zaufania i zaangażowania obywatelskiego. Esej nie powtarza i nie interpretuje wniosków z badań – czynią to bowiem znakomicie autorzy raportów cząstkowych, których teksty/rozdziały tworzą pierwszą część książki. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego Kolejny tom serii naukowej potwierdza najwyższy poziom badań w naukach społecznych, przewyższając swoją jakością wiele fragmentarycznych i jedynie doraźnych temporalnie diagnoz socjologicznych czy psychologicznych. Cały zespół naukowców z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu, którym kieruje prof. dr hab. Maria Dudzikowa, powinien więc mieć zasłużoną satysfakcję, przetarł bowiem drogę do postrzegania nauk pedagogicznych nie tylko jako równoważnych, ale także często realizujących projekty badawcze na wyższym poziomie niż nauki z nimi współdziałające. Na tym przykładzie widać nie tylko interdyscyplinarność, ale także transdyscyplinarność podejścia badawczego pedagogów. Ostatnią część studium dociekającego prawdy o polskiej rzeczywistości edukacyjnej, poprzez żmudne analizy wyników pasjonujących i rzetelnych badań empirycznych, stanowi jej odsłona hermeneutyczna w eseju Marii Dudzikowej. Jest to wyjątkowa, a w przypadku Autorki nie pierwsza przecież – próba „eseistycznego demontażu złudzeń”. [...] Maria Dudzikowa znakomicie rekonstruuje wojnę nie tylko metafor – w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: uniwersytet jako... co? Pokazuje kontekst kulturowy życia młodego pokolenia i świata nauki, ale i jako pedagog słusznie upomina się o to, by nie poprzestawać na wnioskach z diagnoz empirycznych, tylko by poszukiwać także odpowiedzi na pytania prognostyczne: co dalej? źródło opisu: http://impulsoficyna.com.pl/zapowiedzi/oblicza-kap...(?) źródło okładki: http://impulsoficyna.com.pl/okladki/small/978-83-7587-573-7.jpg?v=0