Książka Gołębiowskiego i Jaworowskiej z fotografiką Pfeiffera trafiła na "swój czas" dużego zbliżenia między państwami polskim i nowozelandzkim, czego wyrazem było przede wszystkim podniesienie wzajemnych stosunków do rangi Ambasad, nawiązywanie kontaktów naukowych, obchody 60 rocznicy przyjęcia przez rząd nowozelandzki w 1946 roku ponad 700 dzieci polskich sierot wojennych, niemała rola naukowców pochodzenia polskiego w rozwoju nauki i gospodarki Nowej Zelandii itp. Wszystkie te fakty na konkretnych przykładach w rozmowach z polskimi emigrantami do tego pięknego kraju Kiwi ukazują autorzy wywiadów biograficznych, zaś artysta-fotografik walory przyrodnicze utrwala w konkretnych obrazach. Wśród autorów wywiadów są dwaj wybitni przedstawiciele tych dzieci-sierot rozpoczynających swą drogę życiową na tak dalekich od Polski dwóch wyspach nowozelandzkich. Są wśród udzielających wywiadu dwaj powstańcy warszawscy z 1944 r., którzy poprzez niemiecką niewolę po zakończeniu wojny tam trafili. Jest dwóch profesorów nowozelandzkich uniwersytetów, jest właściciel szkoły języka angielskiego, artyści, rzemieślnicy i młodzi szukający dopiero pracy z najnowszej emigracji. Jest to charakterystyczna i wzruszająca swą prawdą historyczną paleta losów ludzkich, zwykle udanych i dobrze wspominanych. Dla starszych, którzy - jak "dzieci Pahiatuły" przeżyli w "kraju Kiwi" niemal całe życie, trafili tam jako dzieci często kilkuletnie. Ten uroczy kraj stał się "drugą Ojczyzną", jak sami to wyznają, choć o pierwszej też nie zapomnieli. prof. dr hab. Tadeusz Mołdawa źródło opisu: http://www.lideria.pl/Nowozelandzkie-Rozmowy-Miros...(?) źródło okładki: http://www.lideria.pl/Nowozelandzkie-Rozmowy-Miros...»