Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, co czeka nas po śmierci? Czy śmierć to ściana czy drzwi do nowego świata? Czy po śmierci będziemy szczęśliwi, czy spotka nas cierpienie? Czy odnajdziemy naszych bliskich, którzy wcześniej niż my odeszli z naszego świata? Na te wszystkie pytania i na wiele innych stara się odpowiedzieć Allan Kardec w swoim czwartym wielkim dziele: Niebo i piekło według spirytyzmu. Dzieło to można podzielić na dwie główne części. W pierwszej Kardec przedstawia teoretyczne rozważania na temat losu, który czeka nas wszystkich po śmierci, prowadzi polemikę z dogmatami nieba i piekła, a także wiecznych kar, na które miałyby być skazywane dusze żyjące w grzechu. Wyjaśnia, czym jest spowodowany strach przed śmiercią, a także odnosi się do koncepcji popularnej w wielu religiach dotyczącej istnienia aniołów i demonów. Jeden rozdział poświęca również odniesieniu się do starotestamentowego zakazu wywoływania Duchów. Druga część jest zbiorem przekazów od Duchów opisujących swój los po śmierci. Znaleźć wśród nich można duchy znanych ówcześnie osób, w tym znanych osobiście Kardecowi, a także wiele innych, które dla uczestników seansów, jak i dla nas samych, są zupełnie anonimowe. Duchy opowiadają o swoich pierwszych wrażeniach z życia w zaświatach, o tym, jak wspominają swoją fizyczną śmierć. Kardec dzieli je na kilka grup, zależnie od tego, jaki los spotkał je po śmierci. Mamy więc opowieści Duchów szczęśliwych, samobójców, skruszonych zbrodniarzy czy Duchów cierpiących. Ze względu na swój ponadczasowy wymiar, a także na olbrzymią dawkę cennych informacji na temat spraw, które pozostawały dotąd jedynie w sferze naszych domysłów czy mniej lub bardziej intuicyjnych przekonań, książka ta jest pozycją obowiązkową dla wszystkich ludzi, zwłaszcza tych, którzy interesują się tematem istnienia Duchów, życia po śmierci, reinkarnacji, a także tych, którzy poszukują odpowiedzi na najtrudniejsze pytania, szukają sprawiedliwości i miłości, a także wskazówek, które pomogłyby im prowadzić szczęśliwsze życie na ziemi.