Mówi się wiele o "Kościele Soboru Watykańskiego II". Mówi się także o "Kościele Piusa X", "Kościele Trydenckim" czy "Kościele Pawła VI". Pojawia się tu pewne nadużycie językowe. Jest to rodzaj akcentowania braku ciągłości, wyolbrzymiania go czy nawet insynuowania zerwań, uwypuklania cech potencjalnych, drugorzędnych, ze szkodą dla tego, co najistotniejsze, co trwa. Oznacza to zapominanie, że Sobory i Papieże, w samym sprawowaniu władzy, są jedynie sługami tradycji chrześcijańskiej. Znam tylko jeden Kościół, Kościół zawsze ten sam, Kościół Jezusa Chrystusa, Kościół Apostołów, którego historia jest z pewnością burzliwa, ale który odnawia się tylko po to, by pozostać sobą. Henri de Lubac SJ Henri de Lubac (1896-1991), jezuita francuski, jeden z najwybitniejszych myślicieli katolickich XX wieku, profesor teologii fundamentalnej oraz autor licznych publikacji. Niektóre z nich stały się swego czasu źródłem wielu nieporozumień i gwałtownej krytyki, aż do zakazu nauczania włącznie (1950). Potem jednak teologia oraz dzieła ojca de Lubaca wywarły znaczący wpływ na obrady oraz kształt dokumentów Soboru Watykańskiego II (1962-1965), w którym uczestniczył jako doradca teologiczny. Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej w roku 1983. Z dzieł tego autora, w Wydawnictwie WAM ukazały się "Paradoksy i nowe paradoksy" (1995), "Medytacje o Kościele" (1997), "Dramat ateizmu humanistycznego" (2004), "Kościoły partykularne w Kościele powszechnym" (2004), "Pismo Święte w Tradycji Kościoła" (2008). źródło opisu: http://www.wydawnictwowam.pl/zapowiedzi/?Page=info&Id=158 źródło okładki: http://www.wydawnictwowam.pl/zapowiedzi/?Page=info&Id=158