Książka Andrzeja Czarskiego "Najmłodsi żołnierze walczącej Warszawy" stanowi ambitną próbę ukazania rozmiarów zaangażowania młodzieży stolicy w walkę z niemieckim najeźdźcą w okresie okupacji i Powstania Warszawskiego. Autor jako kilkunastoletni chłopiec brał udział w powstaniu, walcząc w szeregach zgrupowania AK "Chrobry II", a po upadku powstania przebywał wraz ze swoimi młodocianymi towarzyszami broni w obozie jenieckim w Lamsdorfie. Zorganizowany tam przez Niemców pokazowy apel młodocianych jeńców-powstańców w wieku lat 10 - 18 posłużył autorowi do ukazania czytelnikowi okupacyjnych losów niektórych uczestników apelu oraz ich towarzyszy walki. Książka jest oparta na licznych relacjach, które autor zbierał od 1956 roku, wiernie oddaje specyficzną atmosferę okupacyjnej Warszawy, ukazując różnorodne formy działalności konspiracyjnej, angażującej młodzież z różnych środowisk społecznych, należącą do różnych organizacji podziemnych. Wśród bohaterów książki znajdują się harcerze Szarych Szeregów, młodociani żołnierze Armii Krajowej, Armii Ludowej oraz I i II Armii Wojska Polskiego. Różnie układają się ich wojenne losy i różne są drogi, które zaprowadzą z czasem tych młodych ludzi - często jeszcze dzieci - do szeregów bojowników konspiracji, a w dniach zbrojnego zrywu do szeregów powstańczych batalionów. Trwać będą na swych posterunkach walki do końca, świadcząc ogromem poniesionych ofiar o gorącym przywiązaniu młodzieży polskiej do sprawy wolności ojczyzny. O wielkości ich poświęcenia mówią widniejące na kartach tej książki setki nazwisk i pseudonimów poległych, budząc często gorzką refleksję nad losem tak tragicznie doświadczonego młodego pokolenia, którego patriotyczna postawa w dniach dziejowej próby winna stanowić godny naśladowania przykład dla przyszłych generacji polskiej młodzieży. źródło opisu: Instytut Wydawniczy Pax, 1971 źródło okładki: Zdjęcie autorskie