Niezwykłe, bardzo osobiste świadectwo Autora - franciszkańskiego teologa - ukazujące jego wewnętrzną drogę, jaką przeszedł od zwątpienia do nadziei, przeżywszy w młodości piekło II wojny światowej i będąc więźniem obozów w Buchenwaldzie i w Dachau. To przejście od przerażenia i rozpaczy do zachwytu nad stwórczym aktem Boga było możliwe dzięki głębokiej refleksji nad życiem i duchowością św. Franciszka. Książka jest pięknym opowiadaniem o cudownym spotkaniu tych dwojga ludzi z dwóch różnych historycznie epok, niemożliwym wprost, ale możliwym dzięki wszechuobecniającj się miłości Boga. Jest również odpowiedzią Autora na pytania, jakie stawia sobie i współczesnemu światu: Czy w świetle zła, jakiego doświadczyliśmy - i wciąż doświadczamy - i którego jesteśmy autorami, możliwe jest braterstwo między ludźmi? Czy rzeczywiście jesteśmy skazani na to, by wciąż się ranić, bez końca, w najtragiczniejszy sposób? Jego propozycją jest zaproszenie do głębokiej refleksji nad miłującą obecnością Boga w świecie w każdym czasie - złym i dobrym - oraz do osobistego przeżycia tej obecności na wzór świętego Franciszka. Chodzi Autorowi o to, by próbować odnaleźć ową Franciszkową madrość, która jest jakby sztuką życia. Książka jest zaproszeniem dla każdego: dla smutnych, aby odnaleźli radość, dla radosnych, aby pogłębili swą radość, dla obojętnych, aby ożyli. Duchowość świętego Franciszka jest bowiem darem powszechnym, dla wszystkich, bez względu na osobę. źródło opisu: Wydawnictwo Księży Marianów, 2000 źródło okładki: Zdjęcie autorskie