Brazylia od lat trzydziestych do końca sześćdziesiątych XX wieku przeżywała bardzo dynamiczne zmiany w sferze politycznej, gospodarczej, społecznej i kulturalnej. Choć istniejące wówczas rządy przyjmowały różne postawy ideologiczne, to wspólne było dla nich poszukiwanie nowoczesności oraz wyjście z zacofania i zdefiniowanej przez siebie „kolonialnej zależności”. Proces z tym związany trudno uznać za spokojny, był on raczej konwulsyjny i chaotyczny, choć niepozbawiony okresowego optymizmu i nadziei, że wreszcie powstaje „Wielka Brazylia” (Brasil Grande). Wojskowy zamach stanu z 1964 roku nie przerwał tych wysiłków, a raczej je wzmocnił i na nowo ukierunkował. Wówczas jednak, wyraźniej niż wcześniej, dało się zaobserwować różnice w sposobie osiągnięcia zakładanego celu postulowane przez różne brazylijskie grupy polityczne. Choć muzyka jako narzędzie polityczne nie została wymyślona w Brazylii w połowie lat sześćdziesiątych, to właśnie wówczas – w warunkach prawicowych represji i autorytarnych rządów wojskowych – stała się ona spornym terytorium, gdzie w pełni rozkwitł konflikt, który w niniejszej pracy określam mianem „muzycznych wojen”. Paradoksalnie sfera kultury – już po ustanowieniu dyktatury – była początkowo kontrolowana przez lewicę, ale wśród artystów nie było konsensusu w odniesieniu do politycznego zaangażowania sztuki. Termin „muzyczne wojny” nie odnosi się więc tylko do konfrontacji lewicy z prawicową dyktaturą, ale także do poszukiwania wręcz mistycznej „autentyczności” brazylijskiej muzyki, dychotomicznego postrzegania kultury „wyższej” i „niższej”, konfliktu między tym, co nasze a obce oraz wykorzystaniem folkloru i zagranicznego brzmienia do tworzenia muzyki popularnej. źródło opisu: http://bibliotekaiberyjska.pl/katalog_ksiazek/muzy...(?) źródło okładki: http://bibliotekaiberyjska.pl/katalog_ksiazek/muzy...»