Człowiek sam w sobie jest niepełny. Potrzebuje zarówno samotności, jak i wspólnoty. Chce, aby zauważono jego odrębność, ale także pragnie należeć do grupy, wnosząc w nią swój osobisty wkład. Dlatego z jednaj strony otwiera się na innych, pociągany przez wspólne duchowe wartości, z drugiej zaś zachowuje swoją niepowtarzalność i wolność, pozostając "światłem samym w sobie". W swoim kluczowym dziele, osadzonym mocno na fundamencie personalizmu, fenomenologii i aksjologii, Dietrich von Hildebrand twierdzi, że wspólnota nie jest tłumem ani bezkształtna masą. We wspólnocie, budowanej chociażby przez rozmowę, słuchanie i okazywaną miłość, człowiek znajduje spełnienie swoich istotnych skłonności.Metafizyka wspólnoty, napisana trzy lata przed początkiem strasznego okresu sprawowania władzy przez Hitlera, stanowi zapis rozważań na temat wiecznych prawd o wspólnocie jako takiej, prawd, które niezależnie od czasu są wieczną miarą autentyczności i wartości wspólnot i państw.prof. Josef SeifertDietrich von Hildebrand (1889-1977) niemiecki filozof i teolog, przedstawiciel tradycji fenomenologicznej w filozofii europejskiej, uczeń Edmunda Husserla, Maksa Schelera i Adolfa Reinacha. Założyciel i redaktor pisma "Der christliche Ständestaat", na łamach którego prowadził silną kampanię antynazistowską. Po polsku ukazały się między innymi: Przemienienie w Chrystusie (1982), Serce. Rozważania o uczuciowości ludzkiej i uczuciowości Boga-Człowieka (1985), Koń trojański w Mieście Boga (2000), Spustoszona winnica (2000). źródło opisu: https://wydawnictwowam.pl/prod.metafizyka-wspolnoty.2348.htm?sku=60192 źródło okładki: https://wydawnictwowam.pl/prod.metafizyka-wspolnoty.2348.htm?sku=60192