Monografia "Metafizyka i sztuka w twórczości Virginii Woolf" zawiera analizę najbardziej znaczących dla twórczości Woolf tekstów dokonaną w kontekście filozofii dionizyjskiej Nietzschego. Publikacja omawia antymetafizyczny charakter dyskursu tej autorki poprzez zastosowanie kategorii fundamentalnych dla jego filozofii. Na tekst składają się trzy rozdziały: "Antymetafizyczny dyskurs Woolf - upadek absolutu i śmierć Boga", "Sens życia, czyli w poszukiwaniu nieobecnej tajemnicy" oraz "Perspektywiczna sztuka dionizyjska Woolf". Monografia rozpoczyna się od prezentacji kwestii takich jak: krytyka filozoficznego dogmatyzmu, europejskiego nihilizmu i dekadencji, będących pochodną sokratejskiej mentalności, czyli wiary w zbawczą rolę wiedzy i w postęp cywilizacji, oraz religii, której źródłem jest resentyment.. Podejrzliwe podejście Woolf do postawy głoszącej nadrzędność istoty rzeczy wobec chaosu życia znajduje wyraz w jej poetyce fragmentu i w afirmacji pluralistycznej wizji rzeczywistości, która stoi w sprzeczności z próbami ujęcia świata w pojęciowy schemat. Koncepcja sztuki Woolf opiera się na perspektywizmie Nietzschego. Z perspektywizmem zaś wiąże się rozumienie sztuki jako pozoru, wykraczającego poza dualizm życia i sztuki, i przejawu niewyczerpalnej woli tworzenia. Patrząc przez pryzmat Nietzscheańskiej filozofii zwalczającej metafizyczne fikcje, które narzucają totalizujący ogląd świata, można dostrzec, że Woolf w swoich tekstach kwestionuje koncepcję życia i sztuki jako odrębnych od siebie zjawisk, które sprowadzają się do niezmiennej, zamkniętej formuły. źródło opisu: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2014 źródło okładki: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2014.