Czytelnik jest przyzwyczajony do tego, że życie jest niefilozoficzne, nieteoretyczne, nienaukowe. Autor pokazuje, że to przyzwyczajenie jest błędne. Pokazuje jak filozofia, nauka i pokrewne im kontemplacyjne nastawienie do świata, właśnie tam zadamawiają się i definiują codzienność życia. Nastawienie teoretyczne nie jest oddalaniem się od życia, a wręcz wypełnia go spełnieniem wymagań, które stawia to przed nami. Odrabiamy te zadania dochodząc jak rodzi się myśl zawsze gdy myślimy, co robimy, żeby myśleć i jak to nas zmienia. Pozwala nam spojrzeć z bliska na postawę teoretyczną w nieco innym świetle, według epizodów z żyć wymyślonych i rzeczywistych wędrowców na jej drodze. Wędrowców ekstremalnych. Takie spojrzenie trochę bawi, trochę przeraża, w każdym razie uwalnia od obojętności. Dzięki niesamowitej swadzie, z jaką sięga we wszelkie sfery życia codziennego i społecznego udaje mu się często to, co należy uznać oznakę najwyższego kunsztu literackiego. Wywołuje mianowicie coś w rodzaju olśnienia, że sprawa, zdałoby się bardzo mocno teoretyczna i abstrakcyjna, dotyczy także czytelnika. Jest sprawą naszą – i nikogo do tego nie trzeba przekonywać, bo właśnie żyjemy w tym świecie, który opisuje Autor, i czujemy, że pisze o naszych doświadczeniach. Nawet, jeśli źródłem filozofii bywa zdziwienie, by ze źródła coś rzeczywiście wypłynęło, musi się ona narodzić. A rodzi się bólach. Odporność na ten ból jest wartość myślenia dla życia. W brawurowym rajdzie po historii filozofii i literatury (od Platona po XX wiek) Autor ukazuje ten efekt. źródło opisu: Wydawnictwo Toporzeł, 2015 źródło okładki: toporzel.pl