Jest to pierwszy w dziejach muzykografii polskiej leksykon tego typu. „Pisarstwo muzyczne popularyzujące muzykę i muzyków, dokumentujące współczesne życie muzyczne i jego historię czy też rekonstruujące dzieje muzyki i szeroko pojętej kultury muzycznej a także tworzące stronę literacką utworów słowno-muzycznych (libretta, teksty oratoryjno-kantatowe czy pieśniarskie) – pisze Autorka we Wstępie – było dotąd omijanym przez badaczy wątkiem rozwojowym polskiej kultury muzycznej”. Autorka zauważa dalej, że biogramy pisarzy muzycznych trafiały do słowników czy encyklopedii tylko wtedy, gdy byli oni znani z innej działalności artystycznej czy naukowej (literatura, teatr, muzykologia). „Natomiast ze strony leksykografów dawał się zauważyć prawie zupełny brak zainteresowania twórczością popularyzatorów i autorów podręczników, mimo że działalność tych ludzi miała i ma nadal niebagatelny wpływ na rozwój powszechny kultury muzycznej i poziomu społecznych zainteresowań muzyką. /…/ Wymiernym wskaźnikiem społecznego zainteresowania muzycznym pisarstwem popularyzatorskim może być fakt, że niektóre książki naszych pisarzy osiągały nakłady stutysięczne, a nawet wyższe (np. J. Iwaszkiewicza, J. Waldorffa, L. Kydryńskiego, W. Panka czy J. Broszkiewicza)”. Leksykon… nasz nieco odbiega od typowej formy tego typu publikacji, bowiem sam Słownik pisarzy został poprzedzony dwoma szkicami: historycznym Początki polskiej krytyki, czasopiśmiennictwa i pisarstwa muzycznego (wiek XIX) oraz analitycznym Polskie pisarstwo muzyczne XX wieku (omawiającym jego główne nurty). źródło opisu: http://www.wydawnictwopolskie.wolomin.pl źródło okładki: http://www.wydawnictwopolskie.wolomin.pl