Ekspansja Turków Osmańskich na Bałkany była bez wątpienia jednym z najdonioślejszych w skutki wydarzeń w dziejach naszego kontynentu. Najazd nie tylko całkowicie zburzył dotychczasową strukturę polityczną w południowo wschodniej Europie, ale wywołał również głęboką transformację stosunków społecznych. W krajach nim dotkniętych dokonały się przełomowe zmiany etniczne, wyznaniowe, kulturalne oraz gospodarcze. Skutki kilkuwiekowej obecności Osmanów na Bałkanach odczuwalne są do dziś we wszystkich krajach regionu, choć istnieją znaczne rozbieżności co do ich oceny. Mimo że kolejne aneksje przebiegały w stosunkowo szybkim tempie, podbój Bałkanów przez Turków był procesem rozciągniętym w czasie. Od zajęcia przez nich pierwszych stałych pozycji w południowej Europie do oparcia granic imperium na środkowym Dunaju po podboju Serbii upłynęło ponad sto lat. W wyniku obserwacji prawidłowości związanych z osmańskimi aneksjami, w nauce pojawiła się teoria o etapowym ich przebiegu. Według wybitnego badacza H. Inalcika, w pierwszej fazie sułtan dążył do politycznego i ekonomicznego zdominowania atakowanego obszaru przez niszczące rajdy wojsk, narzucenie swego zwierzchnictwa oraz przygniatającego haraczu. Etap ten, zależnie od sytuacji w państwie tureckim, kondycji kraju najeżdżanego, stopnia jego izolacji oraz innych czynników, mógł trwać nawet kilkadziesiąt lat. W fazie drugiej następowało bezpośrednie włączenie państwa w skład imperium w wyniku podjętej na dużą skalę wyprawy militarnej, likwidacja dynastii rządzącej i części miejscowych elit oraz zaprowadzenie systemu lennego opartego na timar, ułatwiającego Turkom scentralizowany zarząd administracyjny i gospodarczy.