Późna noc. W sypialni zalanej zimnym światłem niebieskiej latarni chłopcy opowiadają sobie straszne historie. A tę o martwym mieście znacie. Wraca facet z delegacji, patrzy a wszyscy wokół są trupami... Chodzą do pracy, rozmawiają ale tak naprawdę nie żyją... Jeżeli świat to wola i przedstawienie (Schopenhauer) jak wygląda świat ukształtowany wolą babci klozetowej? Czy spod umownej rzeczywistości nie zacznie w końcu przenikać smród? Sekta antonowców wierzy, że człowiek jest jedynie zarodkiem trupa. Ale w ogóle skąd pewność, że żyjemy? Może wszyscy od dawna jesteśmy martwi? A jeśli ciągle śpimy i tylko dobrze udajemy, że wcale tak nie jest? Odkrywa to Nikita Sonieczkin, kiedy uczy się drzemać na wykładzie tak, żeby nie dało się tego zauważyć i spostrzega, że wszyscy, nie wyłączając wykładowcy, robią to samo. Ale czy śnimy ten sam sen? Trochę strasznie. Ale to nic. Wystarczy działka kokainy i świat robi się kryształowy. W swoich opowiadaniach Pielewin zastawia filozoficzne pułapki, zadaje niepokojące pytania i udziela odpowiedzi, które przyprawiają o zawrót głowy. Talent Pielewina do groteski i fantastyki oraz jego iskrząca się pomysłowość stawiają go w czołówce rosyjskiej literatury. The Times Literary Supplement. Pielewin należy do tej samej co Gogol i Dostojewski wielkiej rosyjskiej tradycji, w której metafizyczne intuicje dotyczące tajemnicy istnienia zderzają się z groteskowymi banałami codziennego życia. The New York Times Book Review. Pielewin ma nieposkromione, przewrotne poczucie humoru. Jego zacięcie satyryczne i zamiłowanie do fantastyki przywodzą na myśl Bułhakowa. London Review of Books. źródło opisu: http://www.gwfoksal.pl/ źródło okładki: http://www.gwfoksal.pl/