Hodowla królików z przeznaczeniem na futro nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Od początków udomowienia królik znany był z doskonałego, wartościowego i dietetycznego mięsa, stąd też na przestrzeni wieków właśnie pozyskiwanie mięsa było głównym celem hodowli tego gatunku. Skórki królików, chociaż bardzo tanie, cechuje stosunkowo mała trwałość, co jest przyczyną ograniczonego ich wykorzystania w kuśnierstwie. Duże zdolności adaptacyjne królika do najróżniejszych warunków klimatycznych i sposobów utrzymania przyczyniły się do wyhodowania bardzo dużej liczby ras i odmian, wśród których tylko nieliczne reprezentują futerkowy typ użytkowania. Wśród najważniejszych ras futerkowych królików wymienić należy, m.in.: niebieskie wiedeńskie, białe wiedeńskie, francuskie srebrzyste, szynszylowe, srokacze, białe polskie i czarne podpalane. Wyjątkowo piękna struktura okrywy włosowej królików tych ras oraz oryginalne warianty umaszczenia powodowały, że pozyskiwane z nich skórki znajdowały nabywców, były przerabiane na czapki, kołnierze oraz liczne dodatki do ubrań. Niezależnie od tego wykorzystywane były jako surowiec do podrabiania cenniejszych gatunków skór futerkowych, jak skórki rysi, lampartów, ocelotów, soboli czy skunksów. Ważną zaletą skórek królików futerkowych jest łatwość ich barwienia (zwłaszcza skórek jednobarwnych, białych) na różne kolory, normalnie niespotykane u zwierząt futerkowych, np. różowy, zielony, czerwony, lila itp. Uszlachetnione w taki sposób stanowią atrakcyjne dodatki do konfekcji młodzieżowej.