Pontyfikat Piusa XII do dziś wzbudza liczne kontrowersje i jest przedmiotem wielu opracowań naukowych i popularnonaukowych. Michael Phayer w swojej książce nie zmierza do sensacyjnych konkluzji i nie ukazuje Piusa XII jako wyzutego z uczuć zimnego polityka – jak Rolf Hochhuth w słynnej sztuce Namiestnik – czy nawet antysemity – jak John Cornwell, który uważał go za „papieża Hitlera”. W swojej charakterystyce zwraca uwagę choćby na życzliwość i ciepło wspominane niemal przez wszystkich, którzy się z nim zetknęli. Nie unika jednak analizy niepokojącej wymowy wielu decyzji papieża, który już na początku II wojny światowej zrezygnował z roli autorytetu moralnego, a postawił na dyplomację. Nie zaprotestował przeciwko bezwzględnej niemieckiej okupacji Polski ani nie potępił nieludzkiego mordowania Serbów przez katolickich ustaszów w Chorwacji. Watykan nie zareagował nawet na Holokaust, wręcz ukrywając część prawdy o nim. Ponieważ Pius XII uważał komunizm za największe zagrożenie dla cywilizacji europejskiej, niezmiennie dążył do tego, aby Niemcy wyszły z wojny jako państwo potężne, gdyż upatrywał w nich przedmurza cywilizacji europejskiej. Był wprawdzie przeciwnikiem Hitlera, ale prowadził politykę proniemiecką, przez co po wojnie doszło do haniebnego zaangażowania Watykanu w przemyt ściganych zbrodniarzy wojennych i zabiegów zmierzających do złagodzenia wyroków dla sprawców Holokaustu. Kwestii reakcji Kościoła na Zagładę nie zamyka koniec pontyfikatu Piusa XII. Z tego powodu sporą część tej analizy zajmuje wciągający opis późniejszej samooceny Kościoła niemieckiego oraz stosunku ojców soborowych do kwestii Holokaustu i Żydów w okresie Soboru Watykańskiego II. Praca Michaela Phayera dobitnie ukazuje niezwykle trudny aspekt konfliktów pomiędzy racjami politycznymi a moralnymi. źródło opisu: Axis, Replika, 2011 źródło okładki: Axis i Replika, 2011