Kapuściński Ryszard - Kirgiz schodzi z konia [Audiobook PL]
Lektor: W. Panasiewicz
Rozmiar: 58 MB
Czas: 4:14 h
Bitrate: 32 kbps
Format: MP3
Kompresja: rar lub 7-zip
Opis:
Młody Tadżyk wróciwszy ze świata do rodzinnej wioski udawał, że rozumie tylko po rosyjsku. Stał się pośmiewiskiem sąsiadów, którzy chodzili pod jego dom, aby zobaczyć dziwaka, który zapomniał ojcowej mowy. Zawstydzony młodzian przemówił po tadżycku. Uradowana wioska wyprawiła ucztę z pieczonym baranem, winem. Dziś ta anegdota wydaje się błaha. Ale 30 lat temu zadanie kłamu, że cały naród sowiecki mówi po rosyjsku, było nie lada wyzwaniem, aktem odwagi. Charyzma Kapuścińskiego była tak wielka, że cenzura tego nie wycięła. Reportaże mają to do siebie, że szybko lądują w archiwum. Ale nie Kapuścińskiego. "Kirgiz" po 30 latach, ciągle jest fascynującym kompendium o kulturze, historii, tradycji, narodów rozrzuconych pomiędzy Kaukazem, a Pamirem. Kraina to zaiste nietuzinkowa. Polacy tak dumni z bohaterstwa, Ojczyźnianej miłości, żyjący w przekonaniu krzywdzenia przez historię (rozbiory, narodowe hekatomby) mogą z szacunkiem skłonić się przed Gruzinami, Ormianami, Azerami. Jakaż tkwi w nich żywotna siła, jeżeli całymi stuleciami niewoleni przez mongolskich, rzymskich, muzułmańskich, sowieckich najeźdźców, którzy palili, mordowali, przetrwały katharsis, zachowały szlachectwo narodowej tożsamości. Cywilizacja Gruzji jest rówieśnikiem Aten, a starsza od Romy. W Armenii jako pierwszej na świecie, chrześcijaństwo uznano za religię państwową (301 r.). Ormianie dumni ze swojego alfabetu jego twórcę, mnicha Masztoca obwołali świętym. Gdzie jeszcze bohaterem zostaje się nie za podbój sąsiadów, ale wymyślenie alfabetu? Ormianie książki otaczają nabożną czcią, a ich sztuka edytorska od ponad 1,5 tysiąca lat nie ma sobie równych (od 32 kilogramowych tomów, po miniaturki wielkości chrabąszcza). Awicena, islamski geniusz nie był Arabem, lecz Tadżykiem lub Uzbekiem. Te dwie nacje spierają się o uczonego. To lepiej niżby miały do siebie mierzyć z kałachów. Ale "Kirgiz" nie jest tylko książką o zaszłościach historii. Żywiołem Kapuścińskiego jest, bowiem obserwowanie i opisywanie otaczającego go świata. Nie tego nowojorskiego, paryskiego, pełnego fałszywego blichtru. O wiele bardziej niż u Ritza smakuje mu herbata w wiosce, zapadłej gdzieś w przepastnych górach Kaukazu. W stepowej jurcie, uważając poczęstunek za rzecz świętą, połyka podane gościowi przez gospodarze baranie oko. W tym poszanowaniu, zafascynowaniu kulturą małych ojczyzn tkwi ponadczasowa siła reportaży Kapuścińskiego. I jak tu mówić o sprawiedliwości, jeżeli Komitet Noblowski nie uhonorował go swymi laurami.