Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną. Ludycznie odgrywać heteroseksualne aspekty kultury dominującej z pozycji odmieńca i odmiennościowe aspekty kultury podporządkowanej z perspektywy dominującej – to właśnie znaczyło uprawiać kamp. W latach sześćdziesiątych ta dziwna estetyka tożsamości została przechwycona przez kulturę masową, zesterotypizowaną i pozbawioną politycznego ostrza. Kamp uznano za estetykę przesady. W nowym ujęciu, zaproponowanym przez Susan Sontag, kamp okazywał się rozwiązaniem stricte modernistycznego dylematu, który rządził wyborami artystów; od schyłku wieku XIX twórcy stali przed koniecznością wyboru między elitarnością i popularnością, między wartościami sztuki wysokiej i niskiej, między innowacją i konwencjonalnością. Kamp pozwalał mieć jedno i drugie: chwaląc wytwory sztuki niskiej, legitymizował „zły gust” kultury masowej, a zarazem podpowiadał chwyty, które umożliwiały indywidualne przetworzenie masowości. Rozwiązanie dylematu „wysokie – niskie” przybrało więc w przypadku kampu postać – sprzecznego – zdystansowanego zaangażowania w wytwory masowości. SPIS TREŚCI Podziękowania Przemysław Czapliński, Kamp – gry antropologiczne CZĘŚĆ I. DO KOGO NALEŻY KAMP Sontag Susan, Notatki o Kampie Andrew Britton, Po stronie interpretacji. Notatki przeciw kampowi Richard Dyer, O kampowaniu, które trzyma nas przy życiu Pamela Robertson, Jak się robi kamp feministyczny? Andy Medhurst, Kamp Mike Perkovich, Michaśki, kamp, cioty i literatura amerykańska Robert F. Kiernan, Przedsiębiorstwo Kamp David Bergman, Kamp CZĘŚĆ II. KAMP – PRZEGINANIE KULTURY WYSOKIEJ Mark Booth, Campe-toi! O genezie i definicjach kampu Moe Meyer, Pod znakiem Wilde’a. Archeologia pozowania Karl Keller, Kampowanie Whitmana Robert F. Kiernan, Triumf fantazji Gregory Woods, Kultura wysoka i wysoki kamp. Przypadek Marcela Prousta Gunter Erbe, Dandys nowoczesny Patric Mauries, Drugi manifest kampu III. KAMP, POP I EKONOMIA KULTURY MASOWEJ Andrew Ross, Kamp: sposoby użycia Sasha Torres, Kampowy krzyżowiec w pelerynie: Pop, kamp i telewizyjny serial o Batmanie Philip Core, Kampowe reguły Chuck Kleinhans, Wyjmowane z kosza. Kamp i polityka parodii Jürgen Bräulein, Jak kultura kampu dotarła do Niemiec IV. KAMP – SZANSA INNEJ ANTROPOLOGII Esther Newton, Wzorce ról Judith Butler, Od „wnętrza” do performatywów płci Eve Kosofsky Sedgwick, Wilde, Nietzsche i sentymentalne związki z męskim ciałem Moe Meyer, Dyskurs Kampu. Rewindykacja Caryl Flinn, Śmierci kampu George Piggford, „Kim jest ta dziewczyna?” Annie Lenox, „Orlando” Virginii Woolf i kampowa androginia kobieca Philipe Cardon, Recepta na Odmieńca albo maszyna do (de)konstrukcji tożsamości Anna Mizerka, Kamp po polsku Kalendarium kampu Mały słownik kampowych organizacji, osób i pojęć Biogramy autorów Bibliografia po(d)ręczna kampu Indeks rzeczowy Indeks nazwisk Dziesięć najbardziej kampowych filmów/ powieści/ postaci/ budowli źródło opisu: http://www.universitas.com.pl/ źródło okładki: http://www.universitas.com.pl/