Czy potrafię mu dopomóc? Czy potrafię? Jesteśmy niedaleko szkoły, idziemy tam. - Wejdź do środka, ogrzej się. Drży. W tej chwili nie jest już zziębnięty, ale nadal dygoce. - Widziałem.. jak.. go wieźli.. - Kogo? Wiem doskonale, o kogo chodzi, ale on sam musi mi o tym powiedzieć. - Waligórę. On umarł. - Nieprawda. Jest tylko bardzo chory, toteż ojciec i brat odwieźli go do szpitala w Stigliano. - Nie umarł? - Nie. - Jeśli nie umarł, to umrze wkrótce. - Dlaczego? Dlaczego tak myślisz? Spuszcza głowę, dygoce. Usta ma bez kropli krwi, a policzki w ogniu. - Dlaczego? - Ja.. ja.. Nie można, nie wolno o tym mówić. To tajemnica i przeklęty niech będzie człowiek, który ją wyjawi. Nigdy, nigdy, nigdy.. Nigdy mi o tym nie powie. Rozumiem to. Zapewne wiąże się z tym jakiś zakaz albo nieszczęście grozi każdemu, kto zdradzi tajemnicę. - Rzuciłeś na niego klątwę? Podnosi oczy zdumiony. - Skąd wiesz? - Wiem. Więc to była klątwa, co sprowadza śmierć? Drżenie się nasila. Powinienem dać mu coś do picia. - To jest bajka, zwyczajne kłamstwo. Tyle razy ci mówiłem, że nie trzeba w to wierzyć. - Ale Giuseppe zachorował. - Tak się złożyło, to tylko przypadek. Teraz go wiozą do szpitala, gdzie doktorzy, tacy sami ludzie jak ty i ja, którzy nauczyli się rozumieć cierpienia innych, zajmą się nim i wyleczą go. - Nie potrafią. Umrze. To pewne, że umrze. Chłopiec jest zrozpaczony. Spróbuję z nim jeszcze inaczej. - Posłuchaj! I my pojedziemy jutro do Stigliano. Zobaczysz tam Waligórę już uzdrowionego. Obietnica. I zobowiązanie. Bardzo niebezpieczna gra. - Nie, nie, jedźmy tam zaraz! Ja się tak boję, tak boję! źródło opisu: Nasza Księgarnia, 1974 źródło okładki: Zdjęcie autorskie