Nie jesteśmy w stanie zabezpieczyć dzieci przed życiowymi tragediami, ale możemy ułatwić im przejście przez nie, otwarcie reagując na ich pytania. ● Moja mama umiera. Co mogę zrobić? ● Czy Bóg mnie też zabierze, skoro jestem grzeczna? ● Wiąż mam koszmary! Co zrobić, żeby się tak nie bać? ● Czy zapomnę tatę? Co będzie, jeśli go zapomnę? Pytania zadawane przez dzieci pozwalają zajrzeć do ich duszy – są lustrem, w którym odbijają się ich myśli i uczucia. Często odzwierciedlają lęki i obawy, o które łatwiej jest im zapytać, niż byłoby wyrazić je wprost. Śmierć wydaje się nam naturalnym przeciwieństwem dzieciństwa – stąd odruch u dorosłych, by chronić dzieci przed cierniem jej nieuchronności. Gdy umiera ktoś w rodzinie czy w gronie bliskich, nie wiemy, jak zachować się w stosunku do dzieci, i często milczymy w nadziei, że to je chroni. Jednak znakomicie wyczuwają one, kiedy coś przed nimi zatajamy, i powoduje to u nich dodatkową utratę oparcia we własnym środowisku uczuciowym. ● Jak powiedzieć o tym, że zmarł ktoś bliski? ● Czy pozwalać na ostatnie pożegnanie z dziadkiem, babcią? ● Czy zabierać dzieci na pogrzeb? ● Jak przygotować je do tych uroczystości? ● Czy wspominać z nimi zmarłego? ● W jaki sposób go wspólnie upamiętnić? Zamierzeniem tej książki jest ukazanie prostych, bezpośrednich dialogów na temat śmierci, które ułatwią otwarty przebieg komunikacji. Taki niewymuszony język pozwala dorosłym na okazanie właściwych reakcji, które spełnią potrzeby małych ludzi i będą dla nich źródłem siły. źródło opisu: http://wydawnictwofeeria.pl/pl/ksiazka/jak-rozmawi...(?) źródło okładki: http://wydawnictwofeeria.pl/pl/ksiazka/jak-rozmawi...»