Giedroyc a Ukraina. Ukraińska perspektywa Jerzego Giedroycia i środowiska paryskiej Kultury, studia pod red. Magdaleny Semczyszyn i Mariusza Zajączkowskiego, Warszawa – Lublin – Szczecin 2014, 335 s. Ukraina zajmowała bardzo ważnie miejsce wśród zainteresowań Jerzego Giedroycia. Niniejsza książka jest próbą usystematyzowania ukraińskich wątków dyskutowanych w środowisku Instytutu Literackiego. Polscy i ukraińscy autorzy artykułów zawartych w tomie dorobek Giedroycia i „Kultury" pokazują głównie przez pryzmat osób, które ten dorobek współtworzyły, inspirowały go lub z niego czerpały. Po drugiej wojnie światowej wokół Redaktora znaleźli się ludzie, którzy relacje polsko-ukraińskie uznali za priorytet dla przyszłej niepodległej Polski. O potrzebie rozrachunku ze wspólną przeszłością i budowaniu stabilizacji w Europie Wschodniej, opartej na dobrosąsiedzkich stosunkach Polski z Ukrainą, pisali m.in. Juliusz Mieroszewski, Józef Łobodowski, Jerzy Stempowski i Bohdan Osadczuk. Z ich tekstów wypływała konkretna wizja, która stała się wizytówką Maisons-Laffitte. W naszym tomie obecni są także ludzie mający przed wojną wpływ na wschodnie fascynacje Redaktora – publicyści związani z „Biuletynem Polsko-Ukraińskim" i redagowanymi przez Giedroycia pismami „Bunt Młodych" i „Polityka" (Adolf Bocheński, Włodzimierz Bączkowski) – a także ci, których dziś możemy łączyć z dorobkiem „Kultury": promotorzy polsko-ukraińskiego dialogu na niwie politycznej i naukowej (Jacek Kuroń, Ryszard Torzecki, Bohdan Skaradziński). Wschodni projekt Giedroycia, umownie sprowadzany dziś do doktryny ULB, stał się realną koncepcją geopolityczną i sposobem postrzegania problemów narodów zniewolonych przez ZSRR . Pewne jego elementy wyznaczają polską politykę zagraniczną po 1991 r. Centralny projekt badawczy IPN „Polska emigracja polityczna 1939–1990" źródło opisu: http://ipn.gov.pl/publikacje/ksiazki/giedroyc-a-uk...(?) źródło okładki: http://ipn.gov.pl/publikacje/ksiazki/giedroyc-a-uk...»