Przeciętnemu czytelnikowi osoba Galileusza kojarzy się głównie z konfliktem między nowożytną nauką, której współtwórcą jest Galileusz a tradycyjnym nauczaniem Kościoła. Według obiegowej opinii Galileusz stał po jednej stronie barykady, broniąc niezależności i wolności badań naukowych, podczas gdy po drugiej stronie stał instytucjonalny Kościół reprezentowany przez Trybunał Świętej Inkwizycji, która skutecznie zwalczała wszelkie przejawy niezależnej i nowatorskiej myśli naukowej. Z tej walki Galileusz wyszedł pokonany i zmuszony do wyrzeczenia się swoich poglądów. Takie uproszczone przedstawienie sprawy sprzyja kreowaniu osoby Galileusza na symbol męczeństwa w obronie prawdy naukowo udowodnionej i jednocześnie zaprzysięgłego wroga Kościoła. O ile jednak należy uznać niekwestionowane zasługi Galileusza na polu naukowym, o tyle rzeczą konieczną jest wyjaśnienie jego stosunku do spraw wiary i Kościoła. Galileusz był bowiem człowiekiem wierzącym, utrzymywał przyjacielskie kontakty z przedstawicielami hierarchii kościelnej a Ojciec święty Jan Paweł II stwierdził nawet: Rzecz paradoksalna, że Galileusz, człowiek głęboko wierzący, okazał tu [w sprawie kryteriów interpretacji Biblii] większą przenikliwość niż teolodzy - jego przeciwnicy. Galileusz, rzecz jasna, przede wszystkim był naukowcem zajmującym się fizyką, mechaniką i astronomią, a zagadnienia teologiczne stanowią bardzo wąski margines jego bogatej spuścizny literackiej. We wczesnych pismach Galileusza znajdują się notatki z wykładów tomizmu, ale wprost zainteresował się zagadnieniami teologicznymi dopiero w 1612 r., gdy w liście do kard. Conti pyta o zgodność Pisma Świętego z koncepcją Arystotelesa. Jednak najważniejszym dziełem filozoficzno-teologicznym Galileusza ...pozostanie List do Księżnej Krystyny należący do tzw. listów kopernikańskich. źródło opisu: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Wydział Teologiczny, 2007 źródło okładki: http://150.254.193.77/thfac/abc/index.php?lp=pd&id=366