Niniejszy tom zawiera pierwsze polskie przekłady tekstów Nagardżuny, które zachowały się tylko w języku tybe­tańskim. Przedstawiają one podstawy filozofii mahajany, spisane pierwotnie w sanskrycie, które stanowią dobro wspólne późniejszych szkół buddyjskich. Zebrane razem stanowią one wprowadzenie do sformułowanej przez Nagardżunę filozofii pustki i współzależnego wyłaniania, ukazując ją w równie wielu aspektach, jak czyni to jego główne dzieło Mūlamadhyamakakārikā. To właśnie w tych tekstach Nagardżuna pozwolił sobie na dokładniejsze dyskutowanie i rozwijanie kwestii zarysowanych dość skrótowo w swym najsłynniejszym traktacie. Dwa z za­mieszczonych tu tekstów dają ponadto okazję do głęb­szego spotkania z Nagardżuną, który prócz skrótowego wykładu zrębów swej filozofii, jak zwykł to czynić w Mūlamadhyamakakārikā, opatruje swoje strofy auto­ko­mentarzem ukazującym zaplecze jego myśli i pozwa­lającym na zgłębianie jego filozofii pod kierunkiem samego jej twórcy. W szczególności tekst Pustka (70 strof) stanowi pod tym względem dzieło wyjątkowe, posiadając niejako podwójne dno. Jest bowiem z jednej strony objaśnieniem problemów filozoficznych z Mūlamadhyama­kakārikā, które prowokowały szereg zarzutów, z drugiej zaś opatrzone jest autokomentarzem dodatkowo pogłębia­jącym zrozumienie dyskutowanych kwestii. Na dodatek do owych fundamentalnych kwestii powraca Nagardżuna niemal w każdym z sześciu zamieszonych tu tekstów, co poz­wa­la na uzyskanie możliwie najpełniejszego, kontekstowego obrazu filozofii środkowej drogi w jej maha­janistycznych źródłach. (fragment Wstępu tłumacza) źródło opisu: http://www.derewiecki.pl/sklep/?s__karta.id__336 źródło okładki: http://www.derewiecki.pl/sklep/?s__karta.id__336